بررسی آزمایشگاهی تزریق متناوب آب و گاز دی اکسیدکربن،‌ بکارگیری در مرحله ثانویه یه ثالثیه؟

یکی از مشکلاتی که جهان در آتیه ای نزدیک با آن روبرو خواهد شد، مسأله ذخایر هیدروکربنی و کاهش کشف منابع جدید می باشد. تلاش های بسیاری دردهه های اخیر در بهینه نمودن روش های تولید و بازیافت از مخازن نفتی انجام گرفته است. با توجه به افزایش کاربرد تکنیک های گوناگون در فرایند های بهبود برداشت از مخازن و ضرورت بهره برداری کارآمد از مخازن نفتی موجود که بعضا دچار افت آهنگ تولید شده اند،‌ضرورت و لزوم انجام تحقیقات و مطالعات کاربردی بر روی شیوه های گوناگون و متنوع فرآیندهای ازدیاد برداشت به خوبی احساس می شود. هدف از ارائه این مقاله، بررسی متناوب آب و گاز دی اکسیدکربن بصورت غیر امتزاجی در مرحله استحصال ثانویه و در مرحله استحصال ثالثیه پس از سیلابزنی با آب و تزریق پیوسته گاز دی اکسیدکربن در مقیاس آزمایشگاهی می باشد. آزمایشات در مدل شن فشرده، با استفاده از نمونه سیال مرده یکی از مخازن جنوب ایران در شرایط تزریق به صورت فشار ثابت (1500 پوند) و در دمای مخزن مورد نظر (87/8 درجه سانتیگراد) انجام گرفته است.نتایج حاکی از این است که بکار گیری تزریق متناوب آب و دی اکسیدکربن در مرحله برداشت ثانویه در مقایسه با بکار گیری این فرایند در مرحله ثالثیه با توجه به صرفه جویی در مقدار سیال تزریقی و در نتیجه صرف هزینه کمتر می تواند مثمر ثمرتر واقع شود.