بررسی هویت در معماری معاصر ایران و مقایسه با اصول معماری ایرانی اسلامی

همه جوامع از گفتار به عنوان وسیله انتقال مفهوم استفاده میکنند، اما بدیهی است شیوه های دیگری نیز برای انتقال دادن یا بیان کردن و ارائه نمودن وجود دارند. از دانش نماد شناسی به سواد بصری تعبیر می شود .معماری هم به دلیل ماهیت بصری بودنش، مهمترین و پرمحتواترین نمادهای فرهنگ بشری را شکل می دهد. هویت یک مقوله ی دوجانبه است به گونه ای که هویت را مردم میسازند که به صورت فرهنگ در میان مردمرواج دارد و آنها به دنباله ی فرهنگ خود معماری بومی و متناسب با فرهنگ خود را تولید می کنند. اتفاقی که بعد از این به وجود می آید آن معماری باعث انتقال آن فرهنگ و هویت میشود. معماری ایران در طولدوران های گذشته همواره دارای یک روند مشخص و استمراری بوده است که در اغلب اوقات با دوره قبل و بعد از خود رابطه منطقی داشته است. این روند در دوره معاصر تداوم نیافته است. در گذشته نگاه معمار بهانسان، زندگی و جامعه به نحوی بود که مسکن حقیقتاً و به درستی فضای سکونت و آرامش برای افراد یک خانواده بود و مدرسه به راستی جای درس و بحث و تعلیم و تعلم بود، در حالی که امروز ساختمان هایی بهعنوان فضای مسکونی یا مدرسه ساخته می شوند، اما از ویژگی های عملکردی لازم منطبق بر نیازهای انسانبرخوردار نیستند. این مجال به این مطلب می پردازد که آیا معماری معاصر ما دارای هویت خودمان است؟ و اگر بی هویتی در معماری امروزمان رخنه کرده چرا روی به تقلید نا آگاهانه آورده ایم؟ و برای رویکرد هویت گرایانه چه اقدامی باید انجام داد