کعبه، تجلی هنر قدسی

در علم هندسه، مربع به عنوان شکلی ایستا، معرف خلوص و منطق است. از تجمیع وهمنشینی شش مربع متساوی یکی از احجام افلاطونی به نام مکعب شکل می گیرد. مکعب نیزبه مانند مربع در عین دارا بودن مرکز ثقل، بر هیچ جهت و نظام برداری خاصی تاکید نمی کند.از سوی دیگر مکعب ن ماد سکون است، گویی در مرکز آن همه چیز از حرکت بازمی ایستد. کعبه، به عنوان مکان وحدانیت در جهان کثرت ها شناخته می شود. گویی منبع فیضی ست که تمامیبردارهای زمینی و فرازمینی به سوی آن متمایل می گردد. هر جزء از مناسک سمبلیک و استعاری حج، فلسفه ای عمیق در خود د ارند. از ساختمان بنای کعبه (صورت) گرفته تا سعی صفاو مروه(کثرت)،عرفات(شناخت)، مشعر(سنگلاخ) و ... کعبه عالم اسلام را به سعادت دنیایی شان هدایت می کند و این سعادت عبارت است از وحدتکلمه و ائتلاف امت و عالم غیر اسلام را هدایت می کند که از خواب غفلت بیدار شوند و به ثمرات این وحدت توجه کنند و ببینند که چگونه اسلام قوای مختلفه و سلیقه های متشتت و نژادهایگوناگون را با هم متفق و برادر کرده است. در واقع، وجدان های فردی، در خودی خویش، نسبت به یکدیگر بسته اند؛ ارتباط آنها میسر نیست، مگر به کمک علایمی که ترجمان همه حالت هایدرونی آنها باشد. برای آنکه ارتباط موجود مابین وجدان های فردی بتواند به اشتراکی بینجام د؛ یعنی به نوعی آمیختگی همه احساسات فردی در یک حس مشترک ختم شود، لازم است که علایم بیان کننده آن نیز همه در یک برآمد واحد به هم بیامیزند. با ظهور همین برآمد است که افراد درمی یابند که وجودی یگانه اند و به وحدت اخلاقی خویش پی می برند. با کشیدن فریادی واحد، با تلفظ سخنی واحد، با انجام دادن حرکتی واحد در باب موضوعی واحد است که افراد با یکدیگر به توافق میرسند و این توافق را حس میکنند