معماری سبز راهی برای بازگشت به دل طبیعت

از ابتدای تمدن بشری ، دنیای پر جاذبه طبیعی منبعی بسیار غنی برای نوآوری و الهام بخش بزرگ ترین نقاشان ، مجسمه سازان ، موسیقی دانان ، فیلسوفان ، شاعران ، طراحان و مهندسان بوده است. صدای حرکت آب در رودخانه ، رنگ های خیره کننده رنگین کمان ، ریتم منظم برخورد امواج دریا با صخره های اطراف آن ، فریبندگی بوی خوش گل های سرخ ، ساختار هوشمند کندوی عسل ، آسمان زیببه هنگام طوفان و شکسته شدن نور خورشید در یک روز برفی زمستانی تنها تعداد اندکی از عجایب طبیعی اند که باعث الهام بخشی و نوآوری در آثار دست ساخت انسان شده اند . در اکثر موارد ما از طبیعت ازطریق احساس زیبایی با اشتنشاق بوی خوش ، رنگ ، شکل ، فرم و صدا الهام می گیریم . انسان در طول تاریخ سعی در شناسایی و ارزیابی محیط خود داشته است . و بر اساس همین معیار تلاش نموده به نحویبا دنیای طبیعی و محیط خود ارتباط صحیح و مناسبی پیدا کند . انسان بخشی از محیط اطراف بوده و به کمک ادراک و از طریق رفتار و واکنش با دنیای اطراف تبادل اطلاعات می کند . بر این اساس ، شیوه شیءگونه نگرش به محیط که باید آن را رام کرد و یا شکست داد ، جای خود را به حرکتی همگام با محیط ، همراه با فروتنی و احترام می دهد . بدون شک ، طبیعت مرجع اصلی تمام دست ساخته های مفید انساناست . معماری نیز از این قاعده مستثنی نیست و به جرأت می توان گفت : هیچ اثر معماری نیست که بی ارتباط با طبیعت باشد . معماری سبز برخاسته از معماری پایدار و توسعه پایدار بوده که این نیز ناشی ازنیاز انسان امروز در مقابل پیامدهای سوء جهان صنعتی و مصرفی عصر حاضر است . حفظ و حراست از منابع طبیعی جهان ، مصونیت از آلودگی هوا و سایر آلودگی های محیطی ، حفاظت از لایه ازن ، بهداشت جسمی و روانی ، آمیزه بشریت و ... از موضوعات است که در این راستا مطرح بوده و ضرورت آن به عنوان یک وظیفه جهانی ، روز به روز آشکارتر می شود