نگاهی به معماری سنتی در میبد

آنچه مسلم است منطقه ی میبد از سرزمین های باستانی ایران بوده است . قطعات سفال نقش دار در نارین قلعه ی میبد ،که اهل تحقیق آن را متعلق به تمدن دوره ی ایلا می می دانند قدمت این سرزمین را نشان می دهد(دهقان منشادی ، 1388 :ص 27 ) تا سال ها قبل بافت شهری ،فرم بناها ونوع مصالح ساختمانی در انطباق کامل با شرایط اقلیمی بود و اکثر ساختمان ها با خشت وگل ساخته می شد. از جمله خصوصیات کلی بافت میبد عبارت بود از :بافت بسیار متراکم وفشرده ، فضاهای شهری کاملاً محصور ،کوچه های باریک ونامنظم ودر بعضی موارد پوشیده با طاق ، ساختمان های متصل به هم ، ونحوه ی استقرار زیستی بر اساس جهت آفتاب وباد. .بافت فشرده یکی از ویژگی ها ی شهر بود که بیش از همه گذشته شهر را از چهره ی امروزی آن متمایز می ساخت. این بافت که در نتیجه ی همجواری ساختمان های خشت وگل وعناصر مختلف شهر حاصل شده بود به همراه مناره ها وبادگیرهای پراکنده چشم انداز زیبا ویکنواختی داشت . با توجه به شرایط جغرافیایی شهر میبد این نوع بافت شهری میزان سطوح ساختمانی در معرض مستقیم آفتاب را به حداقل می رساند ودر نتیجه ،کل گرمای کسب شده را کاهش داده وآسایش بیشتری را برای ساکنان شهر فراهم می کرد. یکی از ویزگیهای بافت شهر در گذشته ، وجود کوچه های سر پوشیده ودر بند بود . کوچه های سر پوشیده که به ساباط شهرت داشتند .علاوه بر این که وسیله ای برای مقابله با تابش خورشید و وزش بادهای موسمی محسوب می شدند ومسیر مطلوبی را برای عابرین فراهم می کردند ، در مواقع دفاع در برابر مهاجمین باعث ارتباط بین ساکنین دو طرف کوچه می شدند