تأثیر فرهنگ و ساختار سیاسی در شکل گیری مفهوم و اصول ارزیابی راهبردی محیط زیست

رویکردهای مختلفی برای نقد ارزیابی راهبردی محیط زیست به عنوان یک فرایند فنی وجود دارد. مسأله محوری، اولویت دادن به ابعاد فنی ارزیابی راهبردی محیط زیست نسبت به ابعاد فرهنگی و سیاسی آن است. در حالی که شروع ارزیابی محیط زیست به دلیل بحران محیط زیست که ناشی از مسائل اجتماعی و فرهنگی بوده است، برمی گردد. بنابراین، ارزیابی راهبردی محیط زیست باید به صورت متفاوتی با توجه به زمینه های نهادی و ریشه های فرهنگی که به صورت قابل توجهی در کشورها و مناطق مختلف، متفاوت است، درک و به موردعمل گذاشته شود. همچنین، هر کشور و منطقه توسط ویژگ یهای تاریخی، باورها، ارزش ها، نگرش ها، سنت های سیاسی و حقوقی، الگوهای اجتماعی و اقتصادی مختلف، تفسیرها از وظایف و مسئولیت های ارزیابی راهبردی محیط زیست، و ساختارهای مختلف حکومت متمایز می گردد؛ به عبارت دیگر توسط ویژگی های خاص فرهنگی. در عین حال، به فرهنگ لزوما به صورت یک مفهوم کلی یا جهانی نگریسته نمی شود. از این رو، بنابر این دلیل ها، در هنگام ایجاد نسل جدیدی از ارزیابی راهبردی محیط زیست برای یک منطقه خاص، نیاز به توصیف مفاهیم و زمینه های خاص فرهنگی منطقه ای که لازم است ارزیابی راهبردی محیط زیست در آن تعبیه و اجرا شود، می باشد. برای نیل به این هدف نیازمند توسعه مدلی فرهنگی می باشیم که قابل به کار بردن جهت یک فرم خاص فرهنگی از ارزیابی راهبردی محیط زیست باشد. این مقاله موضع بهتری را برای ارزیابی راهبردی محیط زیست از طریق بررسی اصل های فرهنگی و ساختارهای سیاسی که شکل دهنده ی مفهوم و اصل های ارزیابی راهبردی محیط زیست هستند، ارائه می دهد. این پژوهش با استفاده از تئوری های فرهنگی و ایجاد ارتباط تئوریکی بین فرهنگ و ارزیابی راهبردی محیط زیست انجام شده است و اهمیت در نظر گرفتن منابع فرهنگی در شکل گیری ارزیابی راهبردی محیط زیست را نشان می دهد.