تاثیرمقابله درمانی برراهبرد های مقابله ای و خود اثربخشی عمومی دانشجویان

هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیرمقابله درمانی برراهبرد های مقابله ای و خود اثربخشی عمومی دانشجویان شهرری بود . جامعه آماری مورد نظر دراین پژوهش عبارت است از دانشجویان دانشگاه پیام نور شهرری که 15000 نفر می باشند. با توجه به محدود بودن حجم نمونه از بین این دانشجویان تعداد 40 نفر بصورت داوطلبانه انتخاب شدند و به شیوه تصادفی در دو گروه آزمایشی(20نفر) وکنترل (20نفر) گمارده شدند. و به مدت هشت جلسه دو ساعته برای هر گروه، 16 ساعت برای هر گروه) تحت جلسات مقابله درمانی قرار گرفتند جهت جمع آوری داده ها از دو پرسشنامه راهبرد های مقابله ای فولکمن و لازاروس(1988) وپرسشنامه خوداثر بخشی شرر و همکاران(1982) استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد که مقابله درمانی بر مؤلفه های سبکهای مقابله ای کارآمد (رویارویی مسئولیت پذیری، مشکل گشایی برنام ریزی شده، ارزیابی مجدد مثبت،جستجوی حمایت اجتماعی، خویشتنداری) و همچنین بر مولفه های سبکهای مقابله ای ناکارآمد(گریزو اجتناب و دوری گزینی) تاثیر معناداری دارد. بنابراین، مقابله درمانی بر سبکهای مقابله ای کارآمد تأثیرمثبت دارد و باعث افزایش آنان می شوند لیکن بر سبک های ناکارآمد تاثیر منفی دارد و باعث کاهش آنان می شود این فرضیه در سطح 0/05 >p تایید شد.معناداری دارد. بنابراین، مقابله درمانی بر سبکهای مقابلهای کارآمد تأثیرمثبت دارد و باعث افزایش آنان می شوند لیکن بر سبک های ناکارآمد