بررسی ا ثرات استفاده از سه نوع پروبیوتیک تجاری در جیره غذایی بر عملکرد تولیدی جوجه های گوشتی

هدف: بررسی تأثیر افزودن سه نوع پروبیوتیک تجاری به خوراک بر بازده تولید جوجه های گوشتی. طرح: ظرح آماری کاملاً تصادفی. حیوانات: هفتصد و بیست قطعه جوجه یکروزه گوشتی جنس نر از سویه تجاری Ross 208. روش: در این آزمایش تجربیه از چهار گروه استفاده گردید که هر گروه شامل شش زیر گروه 30 قطعه ای بود. جوجه های یک گروه به عنوان شا هد جیره غذایی پایه ذرت- سویا را دریافت کردند. برای تغذیه جوجه ها در سه گروه دیگر از جیره های غذایی پایه که به ترتیب سه نوع پروبیوتیک B, A و C به انها اضافه شده بود. ا ستفاده گردید. وزن بدن، مقدار مصرف غذا، ضریب تبدیل غذایی و میزان تلفات در سنین 21، 42 و 49 روزگی تعیین گردیدند. تجزیه و تحلیل آماری: برای تعیین اثر استفاده از پروبیوتیک ها در خوراک بر عملکرد تولید، از آزمون تجزیه واریانس استفاده شد. در موارد مشاهده اختلاف معنی دار، از آزمون Tukey برای مشخص نمودن اختلاف بین گ روه ها استفاده شد. نتایج: افزودن پروبیوتیک های A و C به غذا سبب افزایش معنی دار وزن بدن تا سن 21 روزگی گردید (P<0/05)، در حالی که اضافه کردن پروبیوتیک B به خوراک تأثیر معنی داری بر وزن بدن نداشت. در پایان آزمایش، تفاوت معنی داری بین وزن بدن در گروه های تیمار شده در مقایسه با گروه شاهد مشاهده نگردید. با این حال استفاده از پروبیوتیک ها همراه با غذا موجب افزایش نسبی وزن بدن شد. به کارگیری هر سه نوع پروبیوتیک تجاری مورد بررسی در جیره های غذایی موجب کاهش معنی دار ضریب تبدیل غذایی در مقایسه با گروه شاهد تا سن 21 روزگی گردید (P<0/05)، ولی در خاتمه آزمایش تفاوت معنی داری بین بازده غذایی گروه های تیمار شده و شاهد وجود نداشت. در پایان دوره آزمایش، جوجه های دریافت کننده جیره حاوی پروبیوتیک B از وزن بالاتر و ضریب تبدیل بهتری نسبت به سایر گروه ها برخوردار بودند. نتیجه گیری: از مجموع نتایج به دست آمده می توان چنین نتیجه گیری نمود، اگر چه در خاتمه دوره آزمایش اختلاف بین عملکرد تولید در گروه های تیمار شده و شاهد معنی دار نبوده است، ولی به دلیل آن که افزودن پروبیوتیک های مورد استفاده در این بررسی به غذا سبب بهبود معنی دار وزن بدن و ضریب تبدیل غذایی بویژه در سه هفته اول پرورش گردیدند، لذا به نظر می رسد که استفاده از این ترکیبات در جیره غذایی جوجه های گوشتی حداقل تا سن سه هفتگی قابل توصیه بوده و می تواند موجب افزایش بازده تولید گردد. مجله دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران، (1382)، دوره 58، شماره 3، 266-261.