جایگاه مسکن در توسعه پایدار شهرهای کوچک در استان گیلان

سیاست های توسعه باعث گردیده شهرهای بزرگ و حومه آن در کشورهای در حال توسعه به شدت رشد و گسترش یابند این نواحی تمامی امکانات خدمات و سرمایه های کشور را در خود بلعیده و با این وجود با انواع مشکلات و معضلات شهری روبرو هستند . در مقابل سایر نقاط در این کشورها اعم از شهرهای کوچک و نقاط روستایی از توسعه عقب مانده اند و دچار رکود و توقف در سیر پیشرفت خود شده اند توسعه شهرهای کوچک برای مقابله با عدم تعادل و توازن ناشی از رشد نخست شهرهای بزرگ به عنوان یک راه حل مطرح گردید تا بدین وسیله رشد به سایر مناطق کشور تزریق شود در نتیجه این نوع رویکرد برنامه ریزی های توسعه منطقه ای بر اساس تاکید بر پویایی شهرهای کوچک تهیه گردید. توسعه شهرهای کوچک در صورت پایدار بودن می توان برطرف کننده نیازهای این شهرها در مسیر دستیابی به ایفای نقش مناسب در منطقه باشد بنابراین توسعه شهری پایدار و تدوین چارچوب ها و جنبه های مختلف آن از مقتضیات این رویکرد توسعه منطقه ای می باشد . مسکن یکی از احتیاجات اولیه و اساسی انسان به شمار می آید و دارای جنبه های مختلف و ویژگی های متنوعی می باشد و توجه به آن برای برنامه ریزی های توسعه الزامی بوده و تاثیر زیادی بر موفقیت این برنامه ها دارد عدم توجه به بخش مسکونی به عنوان یکی از پارامترهای مهم در توسعه شهرهای کوچک و شخصیت مستقل آن می تواند شهرهای کوچک را با مشکلی که هم اکنون کلان شهرها و شهرهای بزرگ با آن درگیر هستند یعنی رشد بی رویه، نامتوازن و عدم هماهنگی منابع با تقاضا روبرو کند. در نتیجه مسکن و توسعه مناسب آن نیز از عوامل مهم و تاثیر گذار در دستیابی به توسعه شهری و تحقق توسعه پایدار در شهرهای کوچک است. این مقاله به جایگاه و تاثیر مسکن در مسیر توسعه شهری پایدار در شهرهای کوچک با توجه به ویژگی ها و شاخص ها آن با عطف به کارکرد این گونه شهرها در نظام برنامه ریزی توسعه منطقه ای می پردازد.