بررسی کیفیت فضاهای باز (مشترک) و ارتباط آن با میزان تعاملات اجتماعی در مجتمعهای مسکونی

به دلیل رشد شهرنشینی دهه های اخیر در ایران، الگوی ایجاد مسکن تغییر یافته ولزوم ایجاد انبوه مسکن، سبب کاهش کیفیت و مطلوبیت طراحی ها گشته است. طراحی مجتمع های مسکونی امروزی به دلیل عدم توجه به نیازهای انسانی و پیامدهای روانشناختی آن، زندگی فردی و اجتماعی ساکنین را با مشکل مواجهساخته است. از جمله نیازهای فراموش شده انسان ها در این طراحی ها تعاملات اجتماعی است . باتوجه با امکانات بالقوه محیط کالبدی، این محیط باید به گونه ای طراحی شود که دارای کیفیت لازم باشد و بتواند میزان حضور ساکنین دراین فضا و ارتباط و تعامل میان آنها را ارتقاء دهد. در پژوهش ومقاله حاضر، ارتباط میان کیفیت فضای باز ومیزان تعاملات اجتماعی مورد ارزیابی قرار گرفت. در این راستا، عوامل موثر برایجاد کیفیت فضای باز در دو مجتمع مسکونی، مهندسین و رضوان در شهرشیراز به عنوان نمونه، از طریق مشاهده میدانی و طرح پرسشنامه مورد بررسی قرارگرفت ودر پایان با روش تحلیل همبستگی داده ها جمع بندی،نتیجه و راهکارهای پیشنهادی ارائه شده است.