بازشناسی معنویت و سلامت معنوی در ادبیات فارسی

سلامت معنوی، در کنار گونه های دیگر سلامت- جسمی، روانی و اجتماعی- یکی از انواع چهارگانه سلامت است که دارای مشخصه های قابل تأملی در زندگی انسان ها و همچنین علم روانشناسی است. معنویت، قابلیت و گرایشی است که برای هر انسانیف فطری و منحصر به فرد می باشد. این گرایش فطری، انسان را به سوی معرفت، عشق و کمال سوق می دهد. بر پایه ی اموزه های ادبیف لازمه ی این گرایش ها این است که انسان بتواند ماهیت «خود» را بشناسد و با این شناختی که چندان ساده هم به دست نمی آید، به نگرشی مناسب و مکفی نسبت به هستی دست یابد و مسیر سلوک خود، تا رسیدن به کمال مطلق را بر اساس آن معین کند. در این پژوهش، جایگاه معنویت و سلامت معنوی به عنوان یکی از عناصر مورد توجه در ادب فارسی مورد توجه قرار می گیرد. پژوهشگر در پی آن است تا مسیر طی شده توسط نویسندگان و شعرایی که در آثار خود نقبی به معنویت زده و یا دستی بر آتش سلامت معنوی داشته اند را با بیانی ساده به تصویر بکشد و در میان عرفای شاعری را می توان به ضرورت تحقیق مورد اشاره قرار داد همچون سنایی، عطار، مولانا و حافظ که در این مجال اندک ارزش معنویت را در آثار خویش بازگو نموده اند. سیر طبیعی جریان معنویت و اخلاق در شعر همچنین پیشرفت های امروزی در امر ارتباطات و نیاز انسان امروزه به بازنمایی چندباره معنویت، ضرورت پژوهش حال را مؤکد می نماید.