تبیین مفاهیم و اصول الگوهای معماری بومی در مسکن سنتی مازندران

با ظهور و پیشرفت معماری مدرن و صنعتی و استفاده بیش از حد از علم مکانیک و تاسیسات مکانیکی در زمینه انرژی ساختمان، بحث معماری بومی و به تبع آن معماری اقلیم گرا کم رنگ گردید. استفاده روز افزون از تاسیسات مکانیکی در مبحث انرژی، جهان را بابحران کاهش ذخائر انرژی و صدمات جبران ناپذیر به محیط زیست روبرو کرده است. با توجه به مشکلات موجود در بحث مسکن ومصرف انرژی، مطالعه، شناخت و تحلیل ویژگی ها و الگوهای معماری بومی هر منطقه می تواند اطلاعات مفیدی را جهت طراحی مناسب و همساز با محیط، طبیعت، هویت و فرهنگ و بوم در اختیار ما قرار دهد زیرا معماری بومی طی سالیان متمادی و بر اساس تجربیات و شرایط محلی و متناسب با بوم منطقه شکل گرفته است و بخش قابل توجه آن متوجه موضوع مسکن بوده است. آنچه کهمعماری بومی به آن دست یافته است همان چیزی است که هدف معماری پایدار می باشد. یعنی معماری ای برای انسان، همخوان با طبیعت با احترام به محیط زیست و پاسخگو به نیازهای زمان حال و آینده که در طول زمان به پایداری آن افزوده می شود. ولیمتاسفانه ما امروز شاهد شکاف بین معماری امروز و معماری بومی هستیم. بنابراین هدف از این تحقیق مطالعه و بررسی ویژگی های معماری بومی مازندران جهت تبیین مفاهیم و الگوهای معماری بومی در مسکن سنتی مازندران می باشد. روش تحقیق به صورت توصیفی- تحلیلی بوده وگردآوری اطلاعات ، میدانی و کتابخانه ای انجام گرفته است. آنچه که از این تحقیق حاصل گردید نشان میدهد که معماری مسکونی بومی مازندران متاثر از اقلیم معتدل و مرطوب این منطقه، معماری ای با هویت و دارای ویژگی هایی نظیر:فرم های باز و گسترده، پلان آزاد و تک لایه، سازماندهی خطی، ایوان های عریض، بازشوهای بزرگ و تهویه عبوری، برونگرا، بام شیبدار و استفاده از مصالح بوم آور و با ظرفیت حرارتی کم جهت دستیابی به حداکثر کوران در فضای داخلی می باشد که می توان از این الگوها در طراحی بناهای جدید و همساز با بوم منطقه بهره برد