بررسی میزان حمایت از مفهوم تاب آوری شهری در قوانین شهری ایران

سازمان ملل پیش بینی میکند تا سال 0202 میلادی 02 % جمعیت جهان در شهرها ساکن شوند. رشد پرشتاب شهرنشینی, افزایش جمعیت و استقرار بر روی پهنه های پرخطر بر آسیب پذیری شهرها می افزاید. گذشته از کالبد در شهرها انسانها سکونتدارند و این زندگیهای موجود در زیر سقفها است که موجودیت و هویت شهرها را می سازند بنابراین حفظ سکونتگاههای انسانی بهمراه زندگی های موجود در زیر سقفهای آن بایستی در برنامه ریزی های شهری لحاظ گردند. تاب آوری مفهومی نوین در ادبیات مدیریت بحران جهان و به خصوص در ایران است. این مفهوم جدید به حراست از روح وروان شهر می پردازد و اساساً اجتماع محور است. نقش حمایتی قوانین در اجرای کارآمد و اثربخش برنامه ریزی های شهری روشن است ، از طرف دیگر مواجهه با بحران و داشتن یک سیستم شهری تاب آور نیازمند یک نظام یکپارچه مدیریتی است که از طریق قوانین خوب که دارای پشتوانهتحقیقاتی مناسب و ضمانتهای اجرایی لازم هستند حاصل می گردد .در مقاله حاضر بررسی قوانین در چارچوب ابعاد تاب آوری شامل ابعاد اقتصادی ، اجتماعی و کالبدی ، نشان می دهد که رویکرد مدیریت بحران در قوانین شهری ایران کالبدی بوده و تنها مقاوم سازی بناها مد نظر قرار گرفته و به دیگر ابعاد تاب آوری شهری که ابعاد اقتصادی و اجتماعی هستند توجه کمتری شدهاست ، آنچه در مورد تاب آوری دارای اهمیت است اجتماع محور بودن آن است که در آن مفاهیم مثل مشارکت شهروندان ، نیاز ذینفعان متععد ، پایداری و امنیت اجتماعی ، هویت جمعی و دیگر مسایل اجتماعی مطرح می گردد که برای تحقق آن با توجه به این که ایران در پهنه خطر در برابر بلایای طبیعی قرار دارد نیازمند تحقیقات بیشتر در این زمینه و تغییر رویکرد سیستم مدیریت شهری و مدیریت بحران به اجتماع محور بودن این مفهوم است تا شهرها به سوی تاب آور شدن پیش روند.روش تحقیق در این پژوهش روش اسنادی و مطالعات کتابخانه ای است.