درک الگوی رفتاری پیاده ها در فضاهای شهری

طراحی شهری به مثابه ی الگویی انسانی تلاش می کند تا از طریق ساختن و یا اصلاح فضاهای شهری، پاسخی برای نیازهای شهروندان بیابد. گرچه فهم ما از نیازهای انسانی در علومی مانند روان شناسی و انسان شناسی، در بازه های مختلف تاریخی متفاوتبوده است، لیکن امروزه در نظریه های طراحی و برنامه ریزی شهری اصولی کارآمد و پایه پیرامون آنچه شهرهای ما باید به آن برسند شکل گرفته است. بدیهی است که این اصول نه دستورهایی یک سویه و همسان – آن گونه که در دوران مدرنیسم رایج بود – بلکه راهبردهایی هستند که با توجه به وضعیت شهری و مکان بودگی خاص هر فضای شهری، کارکردهایی مختلف دارند. در این حالتاست که الگوی رفتاری شهروندان در فضاهای شهری اهمیتی ویژه می یابد و توجه به آن در طراحی و برنامه ریزی لازم می شود. یکی از این اصول که در دهه های اخیر بسیار مورد تأکید قرار گرفته، پیاده مداری – یعنی مناسب بودن فضا برای حضور و حرکت همه شمول افراد پیاده – است که جدای از حل برخی معضلات ترافیکی، مزایای بسیاری در سرزندگی و پویایی اجتماعی واقتصادی فضاها و سلامتی شهروندان دارد. از دیگر سو، تلاش های بسیاری برای شناخت و نشان دادن الگوی رفتاری شهروندان و به کارگیری آن در بازطراحی فضاهای شهری صورت گرفته است. پژوهش حاضر با توضیح برخی از این روش ها به تحلیل یکی از خیابان های تاریخی شهر شیراز – خیابان فروردین یا بازار، حدفاصل دروازه اصفهان تا راسته ی شمالی بازار وکیل – می پردازد و با هدف بالا بردن میزان پیاده مداری در این خیابان، با توجه به الگوهای رفتاری آن، راهکارهایی ارائه می کند