نقش یادگیریهای سیار در توسعه پایدار کشاورزی

کشاورزی طی دهه های متمادی یکی از ارکان اساسی اقتصاد ایران بوده که رشد و توسعه این بخش به طور مستقیم بر رشد اقتصادی و ریشه کن نمودن فقر اثرگذار است. این در حالی است که بهره برداری های بی رویه طی سالیان اخیر سبب فرسایش، شور شدن زمین، بیابان زایی، انقراض گونه ها، آلودگی های محیطی و کاهش بازده تولیدی شده است. لذا، توجه به پایداری در بخش کشاورزی و توسعه کشاورزی پایدار ضرورتی اجتناب ناپذیر می باشد. توسعه کشاورزی پایدار در بین کشاورزان مستلزم افزایش آگاهی، دانش و ادراک ایشان از کشاورزی پایدار است که نتیجه آن، تغییر در رفتار کشاورزان در جهت به کارگیری الگوهای پایدار کشاورزی خواهد بود. در راستای افزایش آگاهی، دانش و ادراک کشاورزان و در نهایت تغییر نگرش و رفتار آنها، روش های مختلفی قابل استفاده است اما، یکی از مناسب ترین این روش ها با توجه به ماهیت کار کشاورزی یادگیری سیار می باشد. یادگیری سیار نوعی از یادگیری است که در آن یادگیرنده با بهره گیری از فناوری های سیار و با هدف یادگیری روزمره به دریافت اطلاعات مبادرت می ورزد. اما لازم به ذکر است که تا کنون پژوهشی درباره این که یادگیری سیار چگونه می تواند در توسعه کشاورزی پایدار از سوی کشاورزان اثرگذار باشد، انجام نشده است. لذا، هدف پژوهش حاضر که به روش بررسی منابع و مطالعه کتابخانه ای انجام شده است، مشخص نمودن نقش یادگیری سیار در توسعه کشاورزی پایدار و تدوین یک مدل نظری برای آن بود.