تعامل اجتماعی و مسکن

فاصله کارکردی واحدها )ساختمانهای حومه شهرها، اتاقهای ساختمانی( و مرکزیت کارکردی خدمات مشترک ورودی ساختمانها، راهروها و ......، الگوهای تعامل اجتماعی ساکنین فضاهای مسکونی و افراد شاغل در سازمانها و موسسات تجاری را تحت تأثیر قرار می دهد. فاصله کارکردی به میزان سختی ارتباط نقاط مختلف گفته می شود. مسیرها و راهروهایی که ارتباط مستقیم فعالیت ها را برقرار می سازند این فاصله را تقلیل می دهند. فواصل طولانی تراکم رفت و آمد، و تداخل فعالیت های یک مسیر موجب افزایش فاصله کارکردی نقاط می شود. مرکزین کارکردی به سهولت دسترسی به امکانات مشترک گروهی دفعات استفاده از آن و زمان استفاده از قرارگاهها یا مکانهای رفتاری گفته می شود. در بیشتر این مباحث دسترسی پیاده در نظر گرفته شده است. در تعریف این مفاهیم حرکت سواره نیز اهمیت دارد و باید در نظرگرفته شود.یکی از عوامل مهم شکل گیری کارکرد مرکزی مکانها قرار گرفتن یا قرار نگرفتن در مسیر فعالیت های روز مره است این مکانها در صورتی خوشایند هستند که استراحت و آسایش را تأمین کنند و امکان مشاهده افراد دیگر را فراهم آورند. چنین مکانهایی قلمروهایی عمومی یا نیمه عمومی هستند که با موانع نمادین بروشنی از یکدیگر تفکیک می شوند. این مشاهدات در مقایس های متفاوتی کاربرد دارند.در این مقاله سعی شده است مشکلات و موانع طراحی مسکن در ایران بامحیط پیرامون فضای شهری به عنوان مثال طراحی مسیر پیاده و سواره نسبت به ساختمان و....را مورد بررسی قرار دهیم و راهکارهایی جهت برطرف کردن این مشکلات ارائه شود.