برسی جایگاه دانش بومی کشاورزی در توسعه روستایی شهرستان زیرکوه

دستیابی به توسعه کشاورزی و توسعه پایدار روستایی نیازمند تغییر دیدگاه ها نسبت به دانش بومی واهمیت دادن به آن است.دانشی که کشاورزان از طریق تجربه و در موقعیت های واقعی کشاورزی کسب کرده اند و از نظر کیفی با دانش حاصل از آموزش-های رسمی محققان و کارشناسان متفاوت است. از آنجایکه مدتهاست دانش بومی کهن در منابع علمی و کتب دانشگاهی کمرنگشده، بیشک به تاکید موکد نیازمند است تا بتواند جایگاه گذشته خود را بیابد. یافتهها نشان میدهد که گرچه بین دانش بومی ورسمی تفاوتهایی وجود دارد اما نباید آنها را در مقابل هم قرار داد؛ زیرا آنها مکمل یکدیگرند و از تلفیق آنها میتوان به موفقیت-هایی رسید که برای هیچکدام به تنهایی امکانپذیر نیست. پژوهش حاضر با هدف برسی نقش دانش بومی در ایجاد کشاورزی پایدارو توسعه روستایی، در نظر دارد جایگاه کنونی دانش بومی را برسی کرده و در راستای بهبود آن راهکارهایی ارائه کند. محدوده موردمطالعه را شهرستان زیرکوه تشکیل می دهد و داده های تحقیق از طریق اطلاعات کتابخانه ای، اسنادی، روشهای میدانی نظیرمشاهده و مصاحبه جمع آوری شده. برسی های بعمل آمده در شهرستان زیرکوه حاکی از آن است که جایگاه دانش بومی در میانکشاورزان محدوده مورد مطالعه ناچیز بوده و تلاش برای حفظ، آموزش و اشاعه آن از جانب سازمانها و مراکز مربوطه بسیار ناچیزمی باشد.