داستان بایوگلاس

از نظر تاریخی وظیفه بیومتریال ها جایگزینی بافت های بیمار یا آسیب دیده بوده است. اولین نسل بیومتریال ها به عنوان بی اثر زیستی انتخاب شده بودند و بدین ترتیب تشکیل بافت اسکار را در بین بافت های میزبان به حداقل می رسانند. شیشه های زیست فعال در سال 1969 کشف شدند و برای اولین بار به عنوان یک جایگزین فراهم شده بودند. دومین نسل، پیوند سطحی ایمپلنت با بافت های میزبان می باشد. تکثیر بافت و ترمیم با استفاده از خواص فعال سازی ژنی بایوگلاس ها نسل سوم بایومتریال فراهم شده بودند. این مقاله تاریخچه 40 ساله توسعه شیشه های فعال زیستی را با تأکید بر اولین ترکیب، بایوگلاس 5S45 بررسی می نماید که در کاربرد بالینی از سال 1985 مطرح گردیده است. مراحل اکتشاف، خصوصیات، ارزیابی در محیط طبیعی و مصنوعی، مطالعات بالینی و توسعه محصول به همراه فرایندهای تکنولوژی انتقال جمع بندی می گردد.