بررسی اثرات زیست محیطی ناشی از تجمع هیدروکربن های نفتی و امنیت غذایی

هیدروکربن های نفتی آروماتیک چند حلقهای، گروهی از آلاینده های آلی هستند که حضور مقدار قابل توجهی از انواع فاضلاب های خانگی و صنعتی، همراه با رشد و توسعه ی فعالیت های اکتشافی، استخراجی و انتقال و پالایش نفت خام، حفاری ها، سرریز چاه ها و فعالیت های استخراجی نفت، ورود حجم های بسیار بالایی از این هیدروکربن ها به آب ها را به دنبال دارد که به دلیل حلالیت، فراریت و قابلیت زیست تخریبی شان یکی از شایع ترین گروه های آلوده کننده ی آلی در محیط می باشند و از جمله معضلات مهم محیط زیست به شمار می آیند. اگرچه هیدورکربن های سنگین رسوب کرده ی نفتی از نظر شدت آلودگی در مقایسه با هیدروکربن های سبک نفتی از درجه سمیت کمتری برخوردارند اما به واسطه ی مدت زمان حضورشان در بستر دریا و مجاورت با جانوران کفزی منجر به ورود آنها به شبکه ی غذایی می شوند، این در حالی است که هیدروکربن های سبک نفتی علی رغم درجه ی سمیت زیاد در ساعت های اولیه ی نشت استحاله شده و به اتمسفر وارد میگردند. بنابراین هیدروکربن های نفتی چه سبک و چه سنگین قادرند بر روی اکوسیستم های آبی تأثیر مخربی گذاشته و گیاهان و جانوران منطقه را نیز تحت تاثیر قرار دهند و در مناطقی که غلظت آنها بالاست می توانند دارای سمیت کشنده ی مزمن نیز باشند. بدین ترتیب این آلاینده های اکوسیستمی با توجه به ماهیت سمی و تجمعیشان، می توانند در طبیعت برای آبزیان بسیار خطرناک و مهلک باشند و اثرات بسیار مخربی بر حیات و سلامت گونه های جانوری و گیاهی دریا به دنبال داشته باشند. این ترکیبات دارای حلالیت زیاد در چربی بوده و به سهولت از طریق تنفس و گوارش جذب بدن می شوند و با جمع شدن در بافت های چربی و عضلانی بدن آبزیان سبب آلودگی گونه های آبزی مورد استفادهی انسان خواهند شد. از این رو، ورود اینگونه ترکیبات نفتی به شبکه ی غذایی انسان از طریق این آبزیان می تواند انواع مسمومیت ها و بیماری ها را برای انسان به دنبال داشته باشد. از آنجایی که غذا نقش مهمی را در بقای آدمی بر عهده دارد، اعمال روش های مختلف با هدف پالایش و تصفیه ی آلاینده ها در مناطق آلوده مورد توجه است و میتوان با یک روش تصفیه ی مناسب و مدیریت صحیح و بموقع از گسترش سطحی و عمقی آلودگی جلوگیری کرده و با هزینه ای معقول با اولین پالایش، منطقه ی مورد نظر را رفع آلودگی نمود.