نشانه شناسی جاودانگی در معماری کاخ آپادانا

پیرس می گوید علم آینده علم نشانه شناسی است . نشانه چیزی است که از جهتی یا بر حسب ظرفیت خود به جای چیز دیگری می نشیند. کاخ آپادانا به عنوان یکی از قدیمی ترین کاخ های تخت جمشید و یکی از آثار برجسته ی دوران باستان ، مجموعه ای از نشانه ها را در خود دارد . نشانههایی چون درخت سرو و گل نیلوفر که نماد جاودانگی و نامیرایی ست. این نشانه ها تحت تاثیر تعالیم مزدایی و زردشتی به عنوان آیین کهن ایرانیان ، غالباً تحت نشانه های هستی و نیستی قوام یافته اند . باورهای دینی و آیینی زرتشتی آن گونه با زندگی روزانه ایرانیان باستان در آمیخته بوده است که رد پای آن را می توان در همه ارکان زندگی از جمله معماری آن زمان پیگیری کرد . به تصویر کشیدن نبرد نیکی و بدی و حضور معنوی امشاسپند در قامت شاه و همچنین نمایش نمادین در بند کردن دیوان به صورت قراردادن آنها به عنوان سرستون ها همگی نشان از این آمیختگی دارد . این پژوهش تلاش دارد با تاکید بر بنای کاخ آپادانا ، نشانه های آیینی مذهب مستقر در دوره هخامنشی زمان ساخت این بنا را واکاوی و مورد بررسی قرار دهد تا به ارتباط میان معماری و جاودانگی دسترسی پیدا کند . مفروض این پژوهش ارتباط میان جاودانگی و معماری و روش شناسی پژوهش بر مبنای نشانه شناسی و تحلیل محتوای کیفی خواهد بود