الگو برداری از معماری بومی با هدف توسعه معماری پایدار

امروزه بشر به وسیله تکنولوژی و علم از مواهب و منابع طبیعت به طور گسترده و در همه ابعاد استفاده می کند. این مسئله باعث استفاده بی رویه از منابع و موجب هدر رفت آن می شود. همچنین توجه صرف به کمیت در همه زمینه ها باعث کم توجهی به کیفیت که میزان کارایی را نیز کاهش می دهد، شده است. در معماری نیز استفاده بی رویه از منابع موجود در طبیعت برای تولید مصالح و تأمین انرژی مصرفی ساختمانها و نادیده گرفتن کیفیت های معمارانه، با نگاه صرفاً اقتصادی به طراحی آلودگی های زیست محیطی و آسیب های اجتماعی و فرهنگی جبران ناپذیری بر جوامع وارد می کند. توسعه پایدار به عنوان رویکردی جهانی برای جبران خسارات وارده شده بر محیط و با هدف بهره وری به صرفه منابع انسانی، زیست محیطی، اجتماعی برای حال و ذخیره آن برای آیندگان به وجود آمده است. هدف از ارائه این مقاله بیان الگوهایی از معماری بومی در راستای توسعه معماری پایدار می باشد. با فرض اینکه معماری بومی با حفظ منابع زیست محیطی و اجتماعی، و ذخیره منابع برای آیندگان می تواند مورد مطالعه و ارزیابی برای توسعه معماری پایدار درنظر گرفته شود، ابتدا به بررسی معماری پایدار پرداخته، سپس ویژگی های معماری بومی بیان می شود، در آخر، الگوهایی از معماری بومی که می تواند در معماری پایدارمورد استفاده قرار گیرد بیان خواهد شد. این پژوهش بر مطالعات کتابخانه ای می باشد و رویکردی توصیفی دارد.