بافت و شناسه و رابطه آن با فضای معماری شهری

بافت یادآور تصویری از تداوم و گستردگی ای است که تا «بی نهایت» امتداد می یابد و تکه بنا نیز عنصری است محصور و محدود، که به نوعی کلیت وجود آن درک می گردد. شناسه ها (تک بنای شاخص) توجه بصری را به خود معطوف می دارند گویی دربرابر پس زمینه ای قرار دارند. مشکل بنیادین شهرسازی قرن بیستم این است که به این تکثیر و ازدیاد شناسه ها پرداخته و بافت های شهری را از یاد برده است. انتخاب بافت مشخصاً به درک عمیق زمینه نیاز دارد. ساختمان ها در واقع ترکیب و آمیزه ای حجمی، از تعداد زیادی عنصر گوناگونند. این ترکیب بندی به دو نوع مفصل بندی و پیوستگی (تداوم) است. مفصل بندی بین عناصر، استقلال اجزای مختلف را مورد تأکید قرار می دهد در حالی که پیوستگی با «درهم آمیزی و پیوند» بین عناصر سبب کاستن از برجستگی فردی اجزای مختلف را مورد تأکید قرار می دهد در حالی که پیوستگی یا «درهم آمیزی و پیوند» بین عناصر سبب کاستن از برجستگی فردی اجزای مختلف می شود. در عین حال مواجهه ساختمان با زمین چیزی است گریزناپذیر که بنا بر آن هر ساختمان می تواند اثرگذاری هایی از این قبیل را به دست دهد: «برجهیدن، از روی زمین»، «غرق شدن در زمین» یا «قرارگرفتن در روی زمین» یا در نهایت «معلق بودن بر فراز زمین». گوشه ها و دیواره حفاظ از طریق متنوع کردن خطی که از تلاقی دو سطح صاف حاصل می گردد، با سایه خطی ظریف، منشعب شده از حاشیه فلزی، مشخص شده اند. گوشه گرد یا سرپهن، که به عبارتی تداوم پوشش بنا بدون تغییر در بافت آن و بدون نشان دادن آجر است، جلوه و حالتی از سنگینی بنا را پدید می آورد. ساختمان یا مجسمه ای خود ایستا و مستقل در بردارنده شعاع درخششی است که میدان کم و بیش دقیق و مشخصی را در اطراف آن تعریف می کند. وارد شدن به میدان تأثیر گذاری هر شناسه، آغاز تجربه مکان مندی به شمار می آید. شناسه ها به ندرت ممکن است جدا باشند آنها معمولاً با دیگر احجام و محدوده ها همراه و همنشین اند. فضاها از روابط میان همین عناصر زاده می شوند. در پاسخ به نحوه ساخت و ساز بناهای میان افزار در بافت های تاریخی با طیف گسترده ای از انواع روش ها و تکنیک ها از جمله مکتب حفظ نما، درجه صفر، تلفیق، تضاد و تبادین، تمسخر آمیز و ناپایدار بودن، قیاس یا (تشابه)، ناپیدایی و مرکب بودن روبه رو هستیم.