بررسی توسعه روستایی با نگاهی به رویکرد کارآفرینی

دستیابی به توسعه روستایی و توسعه پایدار در دوران جهانی شدن، موضوع قابل توجهی است که ذهن بسیاری از محققین و متخصصین و دولت مردان را به خود معطوف ساخته است. توسعه به صورت عام و توسعه روستایی به صورت خاص واژه پیچیده ای است که دارای مدل های متنوعی می باشد. کارآفرینی یکی از مدل های جدید در توسعه روستایی و توسعه پایدار کشورها محسوب می شود. توجه به کارآفرینی به عنوان یک رویکرد مهم در توسعه روستایی به به معنی ارجحیت نیروی انسانی کارآمد در بحث توسعه یافتگی است. اگر کارآفرین را فردی تعریف نمود که با استفاده از فنآوری و روش های نو و با مدیری فرصت ها و منابع برای خود و گروه دیگری از افراد جامعه، کار، درآمد و ارزش افزوده تولید کند، این نکته قابل بیان است که کارآفرین به عنوان یک نیروی متخصص انسانی، می تواند در پیشبرد امر توسعه در جامعه مفید و تسهیل گر آن باشد. ایران به دلیل دارا بودن پتانسیل های مستعد اقتصادی، اجتماعی- فرهنگی و با داشتن بیش ان 60 هزار روستا، با 35 تا 40 درصد جمعیت با توجه به اهمیت روستاها در تامین امنیت و تامین مواد غذایی و داشتن نیروی انسانی فراوان، بسترهای مساعد توسعه روستایی را دارا می باشد که با حمایت دولت مردان از کارآفرینان روستایی و اعتماد به آنها به همراه تشویق و مشارک آنان در تصمیم گیری ها، می توان امیدوار به توسعه آن بود. لازم به ذکر است که توسعه روستایی در ایران با چالش ها و موانع بی شمار )اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی، کالبدی، اجرایی، قانونی، ساختاری و شناختی) منجمله فقر، نابرابری، نبود یا کمبود فرصت شغلی در بخش های مختلف خصوصاً صنایع تبدیلی، نبود متولی خاص و توسعه روستایی و مهم تر از همه فقدان برنامه استراتژیک توسعه روستایی، روبرو است. شاید یکی از مهمترین راه ها دستیابی به توسعه روستایی خصوصا دستیابی به اشتغال پایدار، علاوه بر شناخت دوسوی موانع و فرصت ها، شناسایی کارآفرینان، آموزش و ترویج کارآفرینی روستایی و ایجاد اعتماد و انگیزه های کارآفرینی در مناطق روستایی خصوصاًً مناطق که مشکلات بیشتری دارند، توسط دولت باشد. برنامه ریزی و تصمیم گیری بر اساس ارجحیت با کارآفرینان روستایی با رویکرد علمی و عقلانی، بهره وری و مطلوبیت بالاتری را به همراه می آورد که می تواند گامی موثر در جهت توسعه روستایی و در نهایت توسعه همه جانبه کشور باشد.