بررسی تأثیر میزان خروج از مرکزیت سازه بر روی خرابی پیش رونده در سازه های فلزی

خرابی پیش رونده یک سازه به صورت یک واکنش زنجیره ای یا انتشار خرابی ناشی از صدمه موضعی به ناحیهنسبتاً کوچکی از سازه تعریف می شود. در این تحقیق برای یک ساختمان ٤ طبقه فلزی که یک بار در منطقه باخطر زلزله زیاد و بار دیگر در منطقه با خطر زلزله کم قرار گرفته است، پدیده خرابی پیش رونده مطالعه شده واثر میزان خروج از مرکزیت (فاصله مرکز جرم و مرکز سختی سازه در پلان آن) بر روی این پدیده بررسی شدهاست. به منظور تأمین خروج از مرکزیت کوچک از سازه با پلان مربعی و برای تأمین خروج از مرکزیت بزرگاز سازه با پلان L شکل استفاده شده است. نتایج به دست آمده نشان می دهد که حذف ستون های گوشه کهدور از مرکز جرم قرار دارند و به مرکز سختی نزدیک ترند بحرانی تر بوده و احتمال تخریب کلی سازه بیشتراست. همچنین به دلیل نوع طراحی سازه های واقع در مناطق با لرزه خیزی پائین، میزان ماکزیمم جابجائی گرهبالای ستون محذوف بطور میانگین 2/4 برابر میزان ماکزیمم جابجائی این گره در سازه های واقع در مناطقلرزه خیزی بالا می باشد که این امرنشان دهنده ایمن بودن سازه های در مناطق با لرزه خیزی بالا نسبت به سازههای دیگر در برابر پدیده خرابی پیشرونده می شود.