شاخصه های معماری بومی در بافت مسکونی گرم و خشک(نمونه موردی:روستای سریزد)

معماری همساز با اقلیم همواره نقش مهمی در شکل گیری بنا های مناسب در نواحی مختلف ایران داشته است.در نظرگرفتن شرایط حاکم بر اقلیم های گوناگون کشور و استفاده صحیح از پتانسیل های موجود نقش ویژه ای در طراحیپایدار و کاهش مصرف انرژی ایفا میکند.با توجه به حجم وسیع ناحیه گرم و خشک در ایران و تمهیدات صورت گرفته در معماری بومی این مناطق می توان شاخص هایی را برای به کار گیری اصول مناسب در ساخت و ساز بومی مورد توجهفرار داد. بررسی ویژگی های طراحی کالبدی در یزد و استفاده از مصالح و روش های اجرایی نشان می دهد که در طراحی معماری در روستای مورد بررسی علاوه بر استفاده از انرژی های طبیعی با راه کار های مناسب ،با شرایطنامطلوب اقلیمی نیز مقابله شده است .به این ترتیب معماری بومی روشی مناسب برای صرفه جویی در انرژی و همچنینکمک به ایجاد پایدار ی در محیط می باشد.پرسش اصلی پژوهش این است که شاخص های استفاده شده ی همسازی با اقلیم در بافت مسکونی ناحیه گرم و خشک و به خصوص روستای سریزد چیست ؟ و طراحی های بومی که برای کاهشمصرف انرژی و مقابله با شرایط سخت کویری صورت گرفته چیست؟ روش تحقیق توصیفی-تحلیلی و گردآوری اطلاعاتمیدانی ،اسنادی و کتابخانه ای بوده است.چارچوب نظری این است که معماری همساز با اقلیم نقش ویژه ای در کاهشمصرف انرژی در بافت روستا دارد.نتیجه بررسی نشان می دهد که استفاده از اصول طراحی بومی در جهت هماهنگی بااقلیم گرم و خشک صورت گرفته است و باعث استفاده بهینه از پتانسیل های محیط گشته