شناخت الگوهای کالبدی معماری پایدار در مسکن بومی دزفول

توسعه پایدار و معماری پایدار از بحث انگیزترین موضوعات معماری معاصر است. معماری پایدار بخشی از توسعه پایدار است که هدف آن ارتقای کیفیت زندگی نسل های حال و آینده می باشد. به بیانی دیگر، طراحی پایدار گونه ای معماریاست که از استعدادهای محیطی بوسیله راهکارهای هوشمندانه بمنظور آسایش انسان بهره می برد. از این دیدگاه، معماری بومی به علت زمینه گرا بودن و توجه به تاثیرات اقلیمی در معماری و به عنوان میراث باقی مانده از تجربه ینسل های گذشته، از دیدگاه پایداری دارای زمینه ای ارزشمندی برای کاوش می باشد. نگاهی گذرا به معماری بومی مناطق مختلف ایران، حکایت از شناخت خصوصیات محیطی، بخصوص اقلیمی پهنه های متنوع ایران، چاره اندیشی هوشمندانه نیاکان ما برای استفاده هرچه بیشتر از مواهب طبیعی و مقابله با مشکلات اقلیمی– محیطی آن دارد. معماریبومی دزفول، شهری که واجد هویت معماری و شهرسازی است، منطبق بر شرایط محیطی و اقلیمی می باشد. شناخت این معماری و راهکارهای بومی آن، زمینه خلق معماری منطبق با زمینه را ایجاد می کند. در این تحقیق با روش مطالعهموردی و با انجام مشاهدات و مطالعات میدانی و بررسی تعداد 31 خانه سنتی که منطبق بر معماری بومی می باشند، به شناخت رویکردهای موجود در ساخت ابنیه و فضاهای این خانه ها در 3 فضای باز، نیمه باز و بسته پرداخته شده است و تاثیر آن بر کالبد و نحوه سازماندهی فضاها بررسی شده است. و در آخر الگوهای موجود در این خانه ها استخراج و جهت کاربرد در ساختمان های جدید پیشنهاد شده است