همسان همسری از دیدگاه روانشناسی و مقایسه آن با مفهوم کفویت در فقه

سابقه و هدف: ازدواج، مرحله ای مهم و حساس در رسیدن انسان ها به صورت فردی و جمعی به سوی کمال است. همسان همسری یک ویژگی مورد تاکید در همسرگزینی، مشترک در روانشناسی و علم فقه است. هدف از این مقاله، بررسی جایگاههمسان همسری در فقه و مقایسه آن با علم روانشناسی است.مواد و روش ها: پژوهش حاضر مبتنی بر روش تحلیلی اسنادی است و با مراجعه به مستندات دینی و علمی از جمله کتبفقهی و مقالات علمی منتشره، موضوع تحقیق مورد بررسی قرار می گیرد.یافته ها: مطالعات نشان می دهد همسان همسری یک نظریه مورد قبول در میان روانشناسان در همسرگزینی است.همسانی دینی در میان سایر جنبه های همسانی بیشتر مورد توجه است. از طرف دیگر، کفویت فقهی تا حد زیادی با مفهومهمسان همسری مورد تایید روانشناسان همخوانی دارد و فقه، ازدواج را در صورت برآورده نشدن شرط کفویت دینی، منعکرده است.نتیجه گیری: مقایسه بین نظرات روانشناسی و مفهوم کفائت فقهی نشان می دهد که اولاً مطالعات روانشناسان نیز اهمیتکفویت، مخصوصاً کفویت ایمانی را مورد تایید قرار می دهد و آثار مفیدی برای آن ذکر می کند. ثانیاً فقهای امامیه، بااولویت بندی معیارهای انتخاب همسر، بیان می کنند که از برخی معیارها می توان چشم پوشی کرد مشروط به اینکه معیارهای اصلی تحقق یافته باشد، در حالی که این نوع اولویت بندی در مطالعات روانشناسان مشاهده نمی شود.