تبیین الگوهای معمارانه دراقلیم معتدل و مرطوب برای طراحی مجتمع اموزشی پایدار

فضاهای آموزشی شهر، فضاهایی هستند که ابتدایی ترین محل ارتباطات و تعاملات اجتماعی، فرهنگی شهروندان در ان می باشد، امروزه علیرغم رواج پدیده های نوین ارتباطی، نقش فضاهای عمومی برای ارتباطات اجتماعی شهروندان به خصوص کودکان و نوجوانان از اهمیت زیادی برخورداراست. لذا فضاهای آموزشی یکی از مهم ترین بخش های توسعه یک کشوربه حساب می اید. طراحی مجتمع آموزشی با رویکرد بهره گیری از انرژی های پایدار دراقلیم معتدل و مرطوب نه تنها در درازمدت موجب کمک به اقتصاد جامعه و جلوگیری از الودگی های زیست محیطی می شود بلکه با ایجاد محیط آموزشی در کنار طبیعت توانایی ارتقاء علمی دانش آموزان افزایش یافته و حس علاقه مندی ومشارکت آنها نسبت به حفظ و نگهداری منابع طبیعی زمین افزایش می یابد، به طور یکه علاوه برفعالیت های آموزشی به ایجاد ابتکارات و خلاقیت های نوین علمی منجر می شود. طراحی همگون با طبیعت و بهره گیری از انرژی های پایدار در طراحی فضاهای آموزشی ،موجب ارتقای سطح آموزش به صورت غیرمستقیم می شود که خود موجب ایجاد درک عمیق از رابطه بین انسان وزمین، شناخت انرژی های پایدار و آشنایی بیشتر دانش آموزان از ابتدای دوره تحصیلشان با طبیعت می گردد. شیوه انجام مطالعه از نوع کیفی و به روش توصیفی-تحلیلی است و برای درک بهتر مفاهیم و معیارهای معماری سبز با توجه به سیستم لید مزایای استفاده از ساختمان سبز مورد بررسی قرار گرفته است و نتیجتا مشخصه هایی که می توان از آن برای طراحی مدارس استفاده نمود، اولویت بندی شده و مورد استفاده در تبیین الگوی طراحی قرار می گیرد.