مدیریت زمان در سازمان ها

شالوده و اساس جوامع را نظام مدیریتی آن تشکیل می دهد. با توجه به تحقیقات انجام شده و تجارب حاصله از تاریخ حیات انسان ها روشن و بدیهی است که هر جا جامعه ای توانسته است مراحل رشد و پویایی را طی نماید و یا برعکس سیر قهقرایی را بپیماید. این صعود و نزول و یا فراز و نشیب آن جامعه به حضور مدیران لایق و کارا و یا مدیران نالایق و ناکارا بستگی داشته است. پیشرفت و رشد و بالندگی در جوامع مختلف بیانگر این ادعاست که مدیران زمانی خواهند توانست سازمان خود را هدایت نمایند که یک نظام مدیریتی کارآمد و اثربخش را پی ریزی نمایند. در غیر این صورت با انجام امور عادی، یکنواخت، تکراری و گذراندن امور و صرف زمان بدون برنامه جز خسران در سرمایه (مادی، معنوی، انسانی و ...) نتیجه ای دیگر عاید سازمان نخواهد شد. هدف علم مدیریت جستجوی روش های دستیابی مؤثر به اهداف در زمان کوتاه تر، با هزینه ی کمتر و با توجه به جایگاه انسان در تحلیل های علم مدیریت است.این روش ها متأثر از فرهنگ اجتماعی و انسانی خواهد بود که سازمان در آن فعالیت می کند. یکی از شاخص ها و معیارهایی که با آن در مورد مداومت یک اجتماع یا سازمان می توان قضاوت کرد مفهوم زمان است زیرا چگونگی استفاده از زمان به عنوان یک منبع، شاخصی برای کارآمدی یک سازمان است (خاکی، 1377).