مدل آنتروپی شانون در شهر جونقان

به رغم این که مفهوم راهبردهای توسعه شهری حدود دو دهه است وارد ادبیات مدیریت شهری شده اما رویکرد غالب به توسعه در سیستمهای مدیریت شهری در کشور ما به گونه ای است که تنها در حد هدایت وراهبری طرح های هادی یا جامع شهری، تغییرات کاربری واحدها و گسترش سرمایه های فیزیکی محدودمانده است. به عبارت دیگر پارادایم های غالب در فرایند توسعه شهری در ایران، طوری شکل گرفته است که بیشتر به بعد اقتصادی توسعه توجه دارد. این در حالی است که در دنیای امروز، استراتژیهای توسعه اقتصادی بدون در نظر داشتن ابعاد انسانی، اجتماعی و زیست محیطی آن، پویایی هایی را ایجاد می کند که به موجب آن، عوامل اصلی توسعه یافتگی به جای آن که به عنوان پیشران برای فرآیند توسعه عمل کنند، با تأخیرهای زمانی، در مقابل توسعه قرار می گیرند. در این حالت، این گونه توسعه ها را ناپایدار تلقی می کنند .در اینجا نیز با بررسی تراکم مسکونی از لحاظ مختلف همچون تعداد طبقات و کیفیت بنا و عمر ساختمان و نیز بکارگیری آنتروپی شانون در شهر جونقان دریافتیم که توجه به جنبه اقتصادی و عدم رعایت دیگر عوامل ذکر شده کاملا مشهود می باشد ، بطوریکه اکثر ساختمان های موجود در این شهر دارای تراکم پایین و رشد فیزیکی غیر متراکم می باشد