اصول و معیارهای مداخله ای و بازآفرینی دربافتهای تاریخی

گذشته به اتکای آنچه از لفظ برمی آید، جنسی از زمان دارد که در پشت سر انسان در حال گذارقرار می گیرد و درارتباط با او معنا پیدا می کند.لذا بافت تاریخی به عنوان میراثی برجای مانده ازگذشته در پیوند با مفهوم مذکور تلقی شده و برخوردار از قابلیت های بالقوه در این راستا به حساب می آید که این خود منشأ بروز قابلیت های دیگری در میدان کارکردی توسعه بویژه در محیط زندگی جمعی می شود. همچنین بافت تاریخی بسته به میزان توسعه یافتگی می تواند کیفیت افزا بوده و یا در چارچوب الزامات بارآفرینی در آن، در قالبی تحرک زا عمل نماید.در این مقاله ارزش بافت تاریخی، الزامات و ایجابات بازآفرینی و چگونگی پیوند آن دو از یک سو ،و وضعیت موجود ایران از نظر تعدد و تنوع رویکرد های مداخله ای و ضوابط حاکم بر آن از سوی دیگر، به روش توصیفی_ تحلیلی مورد بحث و بررسی قرار گرفته است. همچنین ضرورت توجه به مسأله ی زمینه گرایی به عنوان رویکردی در برنامه ریزی معماری که هم می خواهد به میراث معمارانه احترام بگذارد و هم آن را در چارجوب قواعد شهری تفسیر کند و نیز نحوه ی مواجهه ی معماران مختلف در ادوار متفاوت با این موضوع، از جمله محورهای تأثیرگذار در این پژوهش جهت دستیابی به راهبردهای مطلوب و درخور مداخله در بافت های تاریخی بوده است