از محله سنتی تا محله پایدار

انقلاب صنعتی و بدنبال آن توسعه شتاب زده شهرها در چند دهه اخیر ابعاد مختلف زندگی انسان را تحت تاثیر قرار داده است مطرح شدن توسعه پایدار بعنوان خط مشی اصلی در عصر حاضر نیز حاکی از نگرانی جهانی از اثرات مخرب زیستگاه های بشر بویژه شهرها بر گستره ی زیست کره زمین دارد. به همین دلیل بحث از پایداری بدون توجه به شهر بی معنی خواهد بود امروزه شهر ها و شهرنشینی عامل اصلی ناپایداری در جهان محسوب می شوند چرا که نیمی از انسان ها امروزه در شهرها ساکنند.نظام ساختاری شهرهای سنتی ما بدنبال پیروی از اصول شهرسازی مدرن دستخوش تحولات چشمگیری شد و ویژگیهای ارزشمند نظام محله ای از دست رفت در قیاس با بارزه های ارزشمند اجتماعی فرهنگی اقتصادی و کالبدی محلات سنتی امروزه شاهد ناکارآمدی ساختاری و از هم گسیختگی اجتماعی و بیانی ناپایداری در محله های شهری هستیم.در این راستا مقاله حاضر بر آن است که در ابتدا با مروری اجمالی بر مفهوم پایداری و مولفه های آن در مقیاس به بیان خصیصه های نظام شهری گذشته ما و آنچه را که می توان پایداری نامید بپردازد بدین منظور گزیده ای از شاخص های پایداری شهر را در نظام شهری سنتی مان مورد بررسی قرارداده ایم .روش شناسی این پژوهش مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای و بررسی های تطبیقی پیرامون مسائل شهری ایران استوار است در نهایت نتایج تحقیق مبتنی بر آن بود که پایداری نسبی در شهرسازی سنتی ایران وجود داشته است.بر این اساس با توجه به پیچیدگی ذاتی شهرها و گوناگونی ابعاد تاثیر گذاری و تاثیر پذیری آنها شناخت عوامل اصلی و کلیدی در جهت دست یابی به پایداری شهری ضروری به نظر می رسد.