شناسایی و اولویت بندی ریسک های قرارداد های مشارکت مدنی در ساخت و ساز شهری

با توجه به بالا بودن هزینه های زمین و ساخت در شهر تهران،مشارکت مدنی برای تقلیل این هزینه ها رواج یافته است. به علتعدم آشنایی طرفین مشارکت (به خصوص مالک که عمدتأ تبحر کافی در ساخت و ساز و قوانین ندارد) با این گونه قراردادهامشکلات فراوانی برای آن ها در مشارکت پدیدار می شود که منجر به اختلاف و در نتیجه اقامه دعوی در دادگاه می شود و میتواند ضرر های مالی فراوانی به شرکا تحمیل نماید .در این تحقیق با استفاده از مرور ادبیات و برگزاری جلسات توفان فکری، 41ریسک برای قراردادهای مشارکت در ساخت شناسایی شده که در سه گروه: (1) ریسک های داخلی، (2) ریسک های مربوط بهپروژه و (3) ریسک های خارجی طبقه بندی شدند . سپس با دو مرحله توزیع پرسشنامه دلفی بین دو گروه مالک و سازنده، 13ریسک برای گروه مالک و 30 ریسک برای گروه سازنده با استفاده از روش نرمال کردن در زمره ریسک های بحرانی (CRFs) قرارگرفتند همچنین. بر اساس اطلاعات به دست آمده از مرحله دوم پرسشنامه دلفی ، وزن ریسک های بحرانی (CRFs) و وزن هریک از سه گروه ریسک های بحرانی (CRGs) به طور مجزا برای دو گروه مالک و سازنده شناسایی می شوند و در انتها بر اساستکنیک ارزیابی ترکیبی فازی شاخص ریسک برای هر یک از گروه های ریسک و شاخص کلی ریسک برای مالک و سازندهمشخص می شود. یافته های تحقیقات تجربی نشان داد که ریسک کلی انعقاد قرار داد مشارکت در ساخت در تهران برای مالککه بین سطح ریسک متوسط و سطح ریسک زیاد واقع شده است نسبت به سازنده بیشتر است. همچنین پاسخ های پرسشنامههای دلفی نشان می دهد که گروه ریسک های مربوط به پروژه بیشترین میزان خطر را برای مالک و گروه ریسک های خارجیبیشترین خطر را برای سازنده به همراه دارند.به این ترتیب بر اساس شواهد عینی به جای داوری ذهنی گام های شناسایی وتحلیل ریسک در فرایند مدیریت ریسک برای قراردادهای مشارکت در ساخت صورت گرفته که به کمک آن می توان به مدیریت وبرنامه ریزی برای پاسخ به ریسک ها پرداخت.