بررسی وجوه توسعه پایدار محیطی در معماری تئاتر شهر تهران با رویکرد پدیدارشناسی

امروزه یکی از شاخص ترین انتقاد ها به معماری امروزی ایران، عدم ایجاد ارتباط احساسی میان فضای خلق شده و انسان می باشد و به عقیده ی نگارندگان می توان نقد کریستین نوربرگ شولتز بر حال و هوای حاکم بر معماری اکنون را وارد دانست در جایی که با انتقاد از تفکرات سوژه و ابژه دکارت، به از دست رفتن قدرت ارتباطی در معماری معاصر خرده می گیرد. از این سو نگارندگان در این مقاله کوشیده اند تا مسئله ی مطرح شده را در از دست دادن معماری در توانایی ارتباطی خود با مخاطب ها را مد نظر قرار داده و بکوشد با بررسی نمونه های موفق در خلق آثار معماری و هنری به دنبال ارائهی الگویی فرموله شده برآید. ضرورت انجام این پژوهش در آن است که اگر نقد به معماری معاصر را وارد بدانیم، آنگاه اساسی ترین شاخصه معماری که برقراری کنش و واکنش با مخاطب است یا دست کم وجود پتانسیل در فضای خلق شده برای برقراری ارتباط را از دست داده که باید به دنبال رفع آن برآیید. پرسش اصلی ایناست که آیا با تحلیل وجوه توسعه پایدار محیطی در این بنا میتواند الگویی برای خلق فضاهای تجربه محور باشد؟ روش تحقیق در این کنکاش توصیفی و تحلیلی می باشد و با بررسی و مقایسه ی یافته ها در معماری ساختمان تئاتر شهر تهران بر طبق نظریات پدیدار شناسی یوهانی پالاسما به پاسخی قابل استناد در مورد راهکارهای عملی برای تقویت و تسهیل ارتباط میان فضا و انسان برسیم.