ارتقاء تعادل ایستا و پویای سالمندان با استفاده از تمرینات کمپلکس درمانی

هدف از پژوهش حاضر، به حداکثر رساندن تعادل ایستا و پویای سالمندان با نمونه تمرینات منتخب که طی 8 ماه در آب به بیرون از آب بود انجام گرفت. مطالعات روی 26 مرد سالخورده با میانگین سن 2/11 ± 65/8 و 10 زن مسن با حدود سنی 2/06 ± 63/5،که به طور تصادفی انتخاب شده بودند مورد ارزیابی قرار گرفت. آزمودنی ها در دو گروه تجربی A و B و گروه کنترل طبقه بندی شدند. قبل از شروع تمرینات قدرت ایزومتریک عضلات چهار سر ران و همسترینگ ازمودنی ها با کابل تنسیومتر جهت برآورد رکورد اولیه ثبت و با استفاده از متر نواری قطر ساق و ران آزمودنی ها اندازه گیری شد. هر دو گروه تجربی تمرینات خود را در آب و بیرون از آب انجام دادند اما در گروه A از تمرینات تعادل ایستا و پویا (آزمون استورک، راه رفتن روی چوب موازنه) و برای گروه B تمرینات کمپلکس و ترکیبی اختصاص داده شد. ورزش های پیچیده ( Complex) بکار گرفته شده در گروه B جهت بهبود تعادل، با بستن وزنه به مچ پا و بدون آن تمرینات کششی PNF، کار با دستگاه های بدنسازی، و نهایتاً با ماساژ درمانی به اتمام رسید. همه حرکات در طول پژوهش به صورت ریتمیک، غیر انفجاری ادامه یافت برای محاسبه انحراف معیار و میانگین از آمار توصیفی و برای تعیین اختلاف پیش و پس آزمون به ترتیب از t مستقل - وابسته و در سطح معناداری استفاده شد. یافته ها نشان داد که آزمودنی های گروه تجربی B نسبت به گروه کنترل و تجربی A عملکرد بهتری نشان دادند و افزایش معناداری، در میزان تعادل گروه B دیده شد. (فرمول در متن اصلی مقاله) نتایج بیانگر آن است که ورزش های پیچیده نسبت به تمرینات ساده تعادلی تأثیر بیشتری در عضلات تحتانی سالمندان خواهد داشت.