اثر تعدات جلساتو شدت تمرینات بی هوازی بر عوامل امادگی جسمانی ورزشکاران رشته های رزمی

پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی و میدانی بود که به منظور مقایسه اثر تعداد جلسات و شدت تمرینات بی هوازی بر عوامل آمادگی جسمانی ورزش کاران رشته های رزمی انجام شد بدین منظور 45 آزمودنی ورزش کار رشته های رزمی (با میانگین سنی 1/93 ± 16 سال و میانگین قد 0/09 ± 167 و میانگین وزن 11/25 ± 57/43 ) از طریق پرسش نامه (از مجموع 120 نفر) انتخاب شدند و به طور تصادفی در سه گروه 15 نفره (با طرح تمرینی و یک گروه شاهد) قرار گرفتند. اندازه گیری های پیش آزمون شامل توان بی هوازی، چابکی، قدرت، سرعت و توان هوازی، بود. آزمودنی های گروه تمرینی به مدت هشت هفته و در دو گروه تمرینی در جلسه ای با شدت بالا و سه جلسه ای با شدت متوسط تمرین را انجام دادند. کره شاهد تمرینات منظمی در طول مدت هشت هفته نداشتند. تمرینات شامل پلایومتریک،دوهای سرعتی و شتابی بود که در واقع با شگردهای متفاوت انجام می شد و این تمرینات تناوبی به صورت هر جلسه 75 دقیقه بود که 15 دقیقه آن به گرم کردن و 50 دقیقه به تمرینات اختصاصی (پلایومتریک،پر توان، پرسرعت) و 10 دقیقه 30 سرد کردن اختصاص داشت. گروه سه جلسه،تمرینی با شدت متوسط (70 - 80درصد ضربان قلب پیشین) و گروه دو جلسه تمرینی با شدت زیاد (80 - 90درصد ضربان قلب پیشینه)نتایج نشان داد که هر دو شدت تمرین باعث افزایش معنی داری در توان بی هوازی، چابکی، قدرت، سرعت و توان هوازی از پیش آزمون و آزمون پایانی در همان گروه ها شد از بن آنالیز واریانس یک طرفه نشان داد که تغییرات ایجاد شده در متغیرهای توان بی هوازی، چابکی، سرعت و توان هوازی، تفاوت معنی داری بین دو گروه تمرین در جلسه ای و سه جلسه ای با گروه شاهد داشت (فرمول در متن اصلی مقاله). اما تفاوت بین گروهی و سایر متغیرها معنی دار نبود (فرمول در متن اصلی مقاله). عمده تغییرات ایجاد شده در هیچ یک از متغیرها، بین گروه های تمرین با شدت متوسط به شدت بالا تفاوت معنی داری نداشت. نتیجه گیری کلی از این تحقیق نشان می دهد که در بسیاری از عوامل آمادگی جسمانی مانند توان بی هوازی، چابکی، قدرت، سرعت و توان هوازی تمرینات در جلسه ای با شدت زیاد و سه جلسه ای با شدت متوسط بازار تقریباً یکسانی دارند.