اهمیت رویکردی سیستمی جهت پیش بینی و آینده نگری تکنولوژی در وزارت نیرو ( مطالعه موردی : انرژی های نو و تجدیدپذیر )

امروزه همزمان با تحولات شگرف تکنولوژی و پیامدهای عصر صنعت و شکل گیری سیستم های دانش، ضرورت استفاده از تکنولوژی های نو و پیشرفته به منظور مقابله با بحران هایی مانند بحران کمبود انرژی، ممانعت از تخریب های زیست محیطی و غیرو در اکثر کشورهای پیشرفته جهان آغاز شده است . از جمله اقدامات مهم در این زمینه شناسایی و سرمایه گذاری های هنگفت جهت تحقیقات و تجاری سازی انرژی های نو و تجدیدپذیر می باشد که در حال حاضر در رده اولویت های ملی بسیاری از کشورها قرار گرفته است . در این مقاله پس از بیان اجمالی چگونگی فرآیندهای شناخت، پیش بینی، ارزیابی و آینده نگری تکنولوژی و تبیین نقش پراهمیت آنها جهت تدوین برنامه های استراتژیک و ارائه راهکارهای لازم به نهادهای عالی سیاست گذاری و مدیریت - به ویژه از دیدگاه سیستم نوآوری - ، به چگونگی برخی اقدامات به عمل آمده جهت تعیین تکنولوژی های مهم مورداستفاده و موردنیاز در بخش تولید صنایع برق ایران و جهان با تاکید ویژه بر انرژی های نو و تجدیدپذیر و پیش بینی روند تحولات آتی آنها پرداخته خواهد شد . سپس با مطالعه موردی و توجه به چگونگی نتایج مطالعات تکنولوژیکی به عمل آمده در زمینه پیش بینی و آینده نگری اینگونه تکنولوژی ها در کشور - که بعضاً طی سال های اخیر با استفاده از روش های متفاوت تحقیقاتی صورت پذیرفته اند - نسبت به پیشنهاد برخی راهکارهای لازم در وزارت نیرو اقدام خواهد شد