نقش فلسفه در حفظ محیط زیست با تکیه بر آرای ملاصدرا

تخریب محیط زیست و خروج آن از نظم طبیعی توسط انسان متجدد، از جمله بحران های جهان معاصر است کهابتدا در مغرب زمین آغاز شد و اینک به بحرانی در مقیاس جهانی بدل شده است. این نوشته می کوشد تا نشان دهد، ازنگاه ملاصدرا، مهمترین عامل تخریب محیط زیست، بحران معرفتی انسان معاصر از خود، خداوند و جهان پیرامونخویش است؛ بحرانی که در شتاب بخشیدن به هرج و مرج و بی نظمی کیهان و از جمله آلودگی و تخریب محیطزیست، نقش به سزایی داشته است. براین اساس، برای حفظ محیط زیست، باید ماهیت الهی طبیعت و نظم حاکم برآن را به آدمی یادآوری کرد، به این معنا که پردههای جهل استیلا یافته بر دیدگان عقل بشریت را کنار زده، نظم ساریدر طبیعت را که منبعث از حکمت بالغهی الهی است به او یادآور شویم و نشان دهیم که چگونه آدمی با جهل و غرورخود، این نظم را برهم زده و تخریب محیط زیست را به همراه آورده است و این امر خطیری است که در فلسفه یصدرایی، در مقیاسی کلی و جهان شمول و نه در سطحی خاص، به تحقق می رسد. در فلسفه ی ملاصدرا با بحث خلیفهالله بودن انسان، حق اخلاقی از دست رفتهی طبیعت توسط انسان متجدد، به او باز بخشیده شده و در این الگوی نوینمعرفتی، شناخت الهی درباره طبیعت که مشروعیت خود را از دست داده بود، دیگر بار احیا می گردد.