طراحی پایدار زیست محیطی مبتنی بر استفاده از مصالح هوشمند

در معماری معاصر منظور از پایداری در معماری حفظ یک کلیت به هم پیوسته یعنی سیاره زمین و منابع انرژی آن می باشد. که در آن مواد و منابع در دسترس بیش از هدردادن، می بایست با کارایی بیشتری در همه جهات بکار گرفته شوند. لذا در معماری جدید تکنولوژی در مقابل طبیعت قرار ندارد بلکه در کنار و به موازات طبیعت برای بهره برداری هر چه بیشتر از امکانات محیطی و تأمین آسایش انسان جای دارد . با توجه به رشد جمعیت و بهره گیری قابل توجه از منابع انرژی در ساختمان ها لازم است تا رویکرد پایداری در فرایند طراحی و مرحله بهره برداری مورد توجه قرار گیرد. نظر به اهمیت معماری پایدار و با توجه به آن که در پژوهش های انجام شده به ندرت به جنبه های استفاده از مصالح هوشمند به منظور افزایش کیفیت معماری پایدار پرداخته شده است . در واقع لازمه دست یافتن به بنای پایدار، بکار گرفتن دوباره تکنولوژی در راستای تولید مصالح هوشمند و متریال های نوینی است که رفتار اکولوژیک ساختمان را درجهت مدیریت هوشمند انرژی پیش برد، و این به معنای بکارگیری مصالحی است که به بهترین شکل خود را با تغییرات محیطی تطبیق دهند. مصالح هوشمند پاسخی برای نیازهای تکنولوژیکی قرن بیست ویکم می باشد. استفاده از مصالح هوشمند در معماری علاوه بر اینکه به طور غیر قابل تصوری مقدار مصالح و انرژیسرمایه گذاری شده در ساختمان ها را کاهش می دهد، انسان را قادر به طراحی محیط های ساده مجزا، مستقیم و صریح که شرایط مناسب تری را در فضا برای ساکنان فراهم می کنند، می سازند. در این مقاله مفهوم پایداری در معماری ذکر گردیده و سپس به مفهوم هوشمندی و تقسیم بندی انواع مصالح هوشمند پرداخته شده است. در انتها پس از بررسی نمونه های موردی از بناهای ساخته شده با استفاده از این نوع مصالح، نقش مثبت استفاده از آن ها در معماری تبیین گردیده است.