عنصر رنگ و صور خیال درشاهنامه ی فردوسی

پس از گذشت قرن ها،شاهنامه به عنوان یک پدیده ی شگرف جهانی و مرزهایی به وسعت تمدن انسانی دارای افق های ناشناخته ای است که چشم انتظار پژوهش های شایسته و بایسته است. شاهنامه، مرتفع ترین قله ی ادب حماسی در ایران و حتی در تمام جهان، اثری است بی نظیر، که لب تشنگان میراث اساطیری این سرزمین هر از گاهی درباب آن به تفحص و جستجو می پردازند. تنها اثری که به جرات می توان ظرفیت تحقیقاتی آن را بی نهایت دانست، شاهنامه ی فردوسی است که هنوز پژوهش های افزون تری را به خود می خواند.طی دوران متمادی پس از تولد شاهنامه، همواره کلمه، کلام و متکلم ان از جنبه های هنری و زیبایی شناسی منبع تحقیق مناسبی برای پژوهشگران داخلی و خارجی بوده است. در این مقاله نه در خصوص مطلق رنگ و حتی تنوع ان سخن به میان آمده بلکه از منظر زیبایی شناسی و پنجره ای که بر روی احساس و ادراک شاعر گشوده است، مطالبی بیان می گردد. آشنا بودن و کاربرد رنگ هایی که در کنار هم متناسب به نظر می رسند، نه فقط هنر، که علم است و از قوانین ویژه ای پیروی می کند. در ادب فارسی ما آن گاه که رنگ ها درحوزه ی صور خیال شاعران کاربردی هنرمندانه یافته اند، همواره قابل تامل و بررسی بوده اند. جای تردید نیست که حواس و اعضای ما از زیبایی شعر و هنر متاثر می شود و به هیجان می آید. با اندکی تعمق در شاهنامه و سخنان رنگین فردوسی پرده ای از راز این تاثیر و ماندگاری اثر او برخواننده گشوده خواهد شد.