بررسی رابطه توسعه عینی با سطح رضایتمندی در شهرستان گچساران

هدف مقاله حاضر بررسی رابطه توسعه عینی با سطح رضایتمندی در شهرستان گچساران است. برای تبیین میزان رضایت مندی افراد در شهرستان گچساران از بنیان های نظری: سلسله مراتب نیازهای مازلو، انرژی افزوده، مارکس، رضایتمندی سکونتی، مبادله و تضاد استفاده شده است و با بهره گیری از روش تحقیق پیمایشی و تکنیک پرسشنامه ای و مصاحبه به عنوان تکنیکی کمکی بر روی 343 نفر از افراد 65-18 سال شهرستان گچساران و با روش نمونه گیری سهمیه ای انجام گرفته است. تجزیه و تحلیل داده ها در سطح آمار توصیفی و آمار استنباطی با استفاده از آزمون همبستگی پیرسونANOVA،تحلیل واریانس و ازمون t انجام گرفته است. نتایج نشان داد که متغیرهای مستقل دسترسی به خدمات عمومی ارتباطی، میزان اوقات فراغت، میزان روابط اجتماعی، وضعیت اقتصادی و کیفیت مسکن، دارای رابطه معناداری با متغیر وابسته(رضایتمندی)هستند از بین این متغیرهای مستقل روابط اجتماعی بیشترین اثر را در تبیین رضایت از زندگی داشته است.به ازای یک واحد افزایش در هر یک از متغیرها روابط اجتماعی، میزان خدمات عمومی، ارتباطی و وضعیت اقتصادی، رضایتمندی از زندگی به ترتیب539%، 114% و 239% افزایش می یابد و در نهایت نتایج نشان داد که رابطه ای معنادار و مستقیم بین توسعه عینی با رضایتمندی وچود دارد.