بررسی اثرات گردشگری روستائی بر توسعه پایدار

شکی نیست که گردشگری کم دردسرترین بخش خدمات جهان است و درآمد آن در مقایسه با درآمد سایر فعالیت ها برای تمام کشورها وسوسه انگیز است؛ اما بدون زیرساخت های لازم نمی توان گردشگر جذب نمود. کشوری می تواند گردشگر بین المللی جذب کند که همگام با جامعه بین المللی آنچه را که درگیر گردشگری می باشد به دانش و تکنولوژی روز زینت بخشد و مجموع جاذبه های گردشگری، گردشگران خارجی را به تله گردشگری بیندازد، در صورت تدوین طرح و برنامه اصولی و رفع موانع، گردشگری روستائی به دلیل ارتباط تنگاتنگ با محیط زیست و بخش کشاورزی که پیچیده ترین و در عین حال زلالترین بخش اقتصادی کشور است، می تواند بیشترین اثرات مثبت را بر توسعه پایدار و بیشترین اثر را بر اشتغال و درآمد ارزی کشور و تأثیری شگفت انگیز بر نجات روستاها و جلوگیری از مهاجرت و ممانعت از خالی شدن روستاها از سکنه و تبدیل به ویرانه شدن آنها داشته باشد. این بخش از گردشگری می تواند به کشاورزی پایدار و نهایتاً توسعه پایدار کمک کند ولی اگر آنگونه که تاکنون گردشگری روستائی بدون برنامه و به نحو کاملاً سنتی درحال انجام است گردشگری بی قاعده و بدون برنامه استمرار یابد قطعاً باعث ضربات جبران ناپذیر بر کشاورزی پایدار و نهایتاً توسعه پیدا خواهد گردید. اگرچه کشور ایران جزو ده کشور برتر دنیا از نظر دارا بودن جاذبه های گردشگری هست ولی بنا به اعتراف مسئولین بلند پایه، کشور ایران از این ظرفیت ها بهره برداری نکرده است. در این پژوهش به بررسی اثرات گردشگری روستائی بر توسعه پایدار پرداخته شده است. نتایج حاصل از این بررسی حاکی است که اگرچه گردشگری می تواند در اقتصاد ملی معجزه کند، لیکن با فقدان طرح و برنامه دراز مدت و علمی که مبتنی بر روش های شناخته شده در کشورهای توسعه یافته طراحی و آزمون شده باشد و با وجود سایر محدودیت های بی شمار در بخش گردشگری و کیفیت ارائه خدمات فعلی به گردشگران و ضعف امکانات فرهنگی، آموزشی، تبلیغی، خدماتی و رفاهی و بهداشتی محال است که گردشگری، خصوصاً گردشگری روستائی به توسعه پایدار بینجامد.