لزوم نوسازی و احیا بافت های فرسوده شهری به عنوان شاخص توسعه پایدار

بافت فرسوده به بافتی از شهر اطلاق میشود که ارزش های شهروندی آن کاهش یافته و ساکنان آن از شرایط زندگی در محل زندگی خود ضایت و ایمنی نداشته و نیاز های اساسی آنها بر آورده نمیشود فرسودگی های طبیعی عناصر و اجزای شهری در صورت عدم نوسازی به موقع در مراتبی از اثرات تشدیدی به اضمحلال زندگی در بافت های شهری منجر میگردد و مدیریت عادی و روزمره شهری رااز مرزها ی مدیریت بحران فراتر میبرد تحقق عدالت اجتماعی و ایجاد و شکل گیری محیط زیستی امن ایمن و مطلوب برای زندگی و فعالیت های شهروندان در ارستای برخورداری از فرصت های برابر زندگی از اهداف کلان سند چشم انداز کشور است بافتها فرسوده شهری با داشتن مسائلو معضلات کالبدی اجتماعی اقتصادی و .... محیط هایی مطلوب برای زندگی و فعالیت نیستند هر چند این امر ناشی از آن است که برخی محله ها و بافت های شهر از امکانات و عوامل رشد مساوی در طول زمان برخوردار نبود و نیستند و همین امر سبب به و جود آمدن تفاوت های آشکار در سیما شهر ها و کیفیت محیطی بافت ها شده است و این در حالی است که شهر پایدار و توسعه یافته شهری است که در این رشد توسعه و ایجاد فضا های جدید ارتباط منطقی و منسجم بین فضا های جدید و قدیم برقرار نموده و یکپارچگی و هویت شهر را حفظ و تقویت نماید لذا دراین مقاله سعی شده است به بررسی مباحث مرتبط نوسازی با فتهای فرسوده شهری به عنوان شاخص توسعه پایدار پرداخته شود