تحلیلی از اثرات گذار از جهانی شدن بر توسعه ناموزون شهری(مطالعه موردی کلانشهر تهران)

این مقاله بر آن است تا با استفاده از روش توصیفی تحلیلی وضعیت کالبدی و عواملی توسعه ناموزون شهر تهران در مرحله گذار از جهانی شدن را مورد بررسی قرار دهد به طور کلی شهر تهران از آغاز پایتخت شدنش به خصوص از آغازه سده نوزدهم ( با شروع حکومت فتحعلی شاه) بستر اتفاقات و تغیرات کالبدی فضایی میشود که یک پایتخت بدان نیاز دارد بنابرین در نیمه دوم قرن نوزدهم ( ورود مدرنیسم به ایران ) تهران به عنوان مهمترین شهر ایران مطرح میشود توسعه ناموزون تهران تا دهه(1920م.) (1299ه.ش) آغاز نشد بعد ها در دهه (1930م.)(1309ه.ش) زمینه ای برای تولید صنعتی سرمایه داری (عوامل برونزا) در ایران مهیا شد و تهران مکانی ارجح برای آن شد در این سال (1930م) نقشه خیابان ها (نقشه دگرگونی شهر تهران) با ذهنیتی کاملا بیگانه تهیه شد (تاثیر عوامل برونزا) که ایجاد خیابان به عنوان نماد تجدد شکل گرفت و کالبد سنتی شهر تهران را در هم شکست به طوری که باعث شروع توسعه ناموزون شهری در تهران شد این روند در دوره های بعد نیز ادامه پیدا کرد نتایج تحقیق نشان میدهد عواملی که باعث رشد جمعیتی و توسعه ناموزون شهری تهران در دوره گذر از جهانی شدن شده است عبارت اند از :1_تمرکز فعالیت های عمده صنعتی با نیروی کار قابل توجه 2_ تمرکز تقریبا تمام ادارات مرکزی موسسات صنعتی و تجاری 3_تمرکز سرمایه گذاری سرمایه ای خارجی و بومی 4_ مهاجرت گسترده روستا شهر به ویژه بعد از اصلاحات ارضی که تهران مقصد اصلی مهاجران بود