آموزه هایی از محلات سنتی ایران در راستای احیای مفهوم محله در شهر معاصر

محلات سنتی در طول تاریخ ب صورت خودجوش و ارگانیک شکل گرفته و تداوم یافته اند. در دوران معا صر با از هم پا شیدن این مفهوم و مع ضلات و م شکلات نا شی از آن در زی ستگاه های ب شری، مجددا توجه مجامع علمی به اینمفهوم معطوف گ شته ا ست. لیکن شرایط زی ستی در شهر معا صر، سبب گردیده ا ست که باززنده سازی محلات مسکونی با آسانی میسر نگردد. در این شرایط توجه مجدد به ارزش های محلات سنتی و جستجو در راستای راهکارهای مناسبی که بتوان ارزشهای محله را با ویژگی های شهر معاصر هماهنگ ساخت می تواند قدم موثری در رفع مشکلات فعلی باشد. این مقاله در پی آن است که با بررسی ویژگی های کلیدی محلات سنتی، راهکارهایی در راستای احیای آنها در شهر معاصر ارائه دهد. از این رو ضمن معرفی 7 ویژگی اصلی که عبارتند از حوزه بندیمحلات، سلسله مراتب فضایی و فعالیتی، هویت، مشخصات کالبدی، ویژگی های ساختاری، مرکز محله و فضاهای عمومی و خصوصیات معنایی، روحی و روانی، 13 آموزه اصلی از این ویژگی ها استنباط می گردد. به نظر می ر سد این آموزه ها بتواند در عین سادگی تاثیر عمیق و موثری در احیا مفهوم محله در شهر معاصر ایرانی داشته باشد