مدیریت بحران در نواحی پیرامون کلان شهر تهران؛ ضرورت ها و پیش نیازها

در سال های اخیر مبارزه با حوادث صورت علمی به خود گرفته و به عنوان یک حرفه معرفی می شود. مدیریت بحران نوعی از مدیریت هاست که نقش آن شاید به اقتضای ماهیت آن از مدیریت های دیگر مهمتر باشد. چندی نیست توجه به امر مدیریت بحران و مدیریت کاهش بلایا در کشور ما محقق گردیده و طی انجام اقداماتی مراکز مدیریت بحران در سطوح مختلف ساختار حکومت- اداری کشور دیده شده است ولیکن نبود یک نظام مدیریتی هماهنگ در این زمینه باعث شده است تا مسئولین و محققین کشور با انتخاب طیف های پراکنده از کشورهایی که ویژگی های مشابه با کشور ما را دارند به ارائه پیشنهادهای اساسی برای نظام مدیریت حاکم بپردازند. روش تحقیق پژوهش حاضر توصیفی- تحلیلی و از بعد گسترده موردی می باشد. نتایج یافته ها به طور خلاصه حاکی از آن است که کلان شهر تهران به عنوان یکی از بزرگ ترین کلان شهرهای جهان و دارای حوزه نفوذ جغرافیایی بسیار گسترده بوده و طبق تقسیم بندی های پذیرفته شده، تقریباً تمام شهرستان های استان تهران در مجموعه کلان شهری تهران قرار گرفته اند. نواحی پیرامون کلان شهر تهران از لحاظ طبیعی (با مخاطراتی مانند تخریب خاک، تبدیل اراضی کشاورزی، کاهش منابع آب کشاورزی سطحی و زیرزمینی)، از لحاظ اجتماعی (رشد افسارگسیخته ی جمعیت، هجوم مهاجران و در نتیجه افزایش تعداد جمعیت روستاها) از لحاظ اقتصادی (کاهش شدید تعداد شاغلان بخش کشاورزی، کاهش اراضی کشاورزی زراعی و باغی، افزایش شاغلان بخش صنعت و خدمات کاذب، افزایش اراضی رهاشده در اثر بی آبی) درگیر چنین بحران هایی می باشد که در صورت ادامه ی روند کنونی تبعات جبران ناپذیری به همراه خواهد داشت.