جستاری در آفرینش هویت و مفهوم حس مکان، رویکردی پدیدارشناسانه (نمونه موردی: بافت قدیم شهر شیراز)

با نگاهی به بافت های تاریخی، این نکته مشهود است که شکل گیری و حیات آنها در تداوم تاریخی، فرهنگی، اجتماعی به صورتی هماهنگ و منسجم عیان گردیده است. ساکنان بافت هویت خود را از طریق ارتباطات اجتماعی و مشارکت در ایجاد این فضاهای ماندگار دریافت می کنند. تأثیر چنین مکان های ماندگاری در شکل دهی به هویت فردی و اجتماعی ساکنان، در مقطعی از حیات خود بر اثر تحولات اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و در نتیجه ورود تکنولوژی های جدید و تراکم فضا - زمان کمرنگ شده است. در این مقاله با هدف بازیابی و معرفی نقش هر یک از عناصر و اجزای تشکیل دهنده هویت و حس مکان، بر پایه مرور و متون و اسناد مرتبط در این زمینه؛ به بررسی آراء و نظرات صاحب نظران پرداخته شده است. با توجه به این اهمیت کوشش شده با شناخت ماهیت هویت و مکان، با بهره گیری از رویکردی پدیدارشناسانه ارتباط میان آن ها با نگاهی به بافت های تاریخی مورد مداقه قرار گیرد و مدل مفهومی چگونگی شکل گیری هویت مکانی در آن ها ارائه گردد. وجود ارتباط مستحکم و دوسویه میان سازمان ادراکی و نظم و تعیین فضای شهری، سبب افزایش خوانایی و بهبود سازمان ادراکی، تقویت ارتباط با فضای شهری، خوانش بهتر عناصر و مؤلفه های شهری، فهم روشن معنای مکان ها و تقویت هویت فردی و اجتماعی خواهد شد