نوزایی شهری به مثابه بازتولید سنت در شهر با رویکرد ایجاد سازمان فضایی نوین در شهر اسلامی نمونه موردی: بافت تاریخی شیراز

آنچه در پژوهش حاضر مورد بررسی قرار گرفته است چگونگی تبیین فرآیندی است که بتوان در چارچوب آن با استفاده از ویژگی های مثبت و ابزار کارآمد سنت و تجدد به آفرینش مکان در شهر دست یازید. بدین منظور در ابتدا مفهوم نوزایی شهری و ابعاد و مولفه های آن بررسی شده و پس از آن به تشریح چگونگی تولید مکان مطلوب و مورد انتظار در شهر از منظر نظریه پردازان معاصر موضوع پرداخته شده است. در ادامه با هدف تشخیص اینکه در فرآیند آفرینش این مکان ، چه چیز سنت است و در مقابل امر مدرن چیست ، دیدگاه های متفاوت فیلسوفان معاصر در باب مقوله ی سنت و تجدد تبیین گردیده اند. در نهایت با هدف تدوین راهکار و در پاسخ به این پرسش ها که در این فرآیند چه چیز باید حفظ شود، کدام شاخصه ها در مقام تمثیل ارائه شوند ، چه جوانبی باید حذف شوند و تجلی روح زمانه در کالبد خواهد بود یا کارکرد ؟ ، با تأسی از نظریه ای بینابینی ، مولفه های بازآفرینی فضاها در شهر با رویکرد نوزایی شهری تدوین گردیده است. همچنین به منظور مطابقت موضوع با مصداق های عینی ، اقدامات صورت گرفته در پهنه بافت تاریخی شهر شیراز بعنوان نمونه موردی تحلیل و ارزیابی گردیده است. در پژوهش حاضر فرض بر این بوده است که «در فرآیند خلق مکان مطلوب در محدوده های بافت با هویت شهری که وارث سنت است و مواجه با ابزار کارآمد مدرن ، تنها در صورتی این فرآیند مقبولیت عام می یابد که واجد تلفیقی از جنبه های مثبت هر دو رویکرد باشد. » این تحقیق از نوع بنیادی و توصیفی است و روش مورد استفاده در آن روش کیفی است.همچنین به منظور جمع آوری اطلاعات مورد نیاز پژوهش از منابع اسنادی و کتابخانه ای و برداشت میدانی استفاده شده است.