احیای رودخانه زاینذه رود با توسعه گردشگری بخش های سامان و بن از استان چهار محال و بختیاری

بحران آب یکی از دغدغه های اصلی جهان و مخصوصاً منطقه خاورمیانه است. کشور ایران نیز از این قضیه مستثنی نیست. خشک شدن رودها، تالاب ها و دریاچه های کشور تبعات ناگوار بسیاری همچون انقراض گونه های جانوری و افزایش ریزگردها و پیامدهای اجتماعی و اقتصادی مانند مهاجرت و افزایش بیکاری به بار خواهد آورد. رودخانه زاینده رود و آبگیر گاوخونی یکی از نمونه های بارز این معضل طبیعی- انسانی به شمار می رود. خشکی زاینده رود علاوه بر تأثیر سوء ی که در زندگی و امرار معاش ساکنان شهر ها و روستاهای این حوضه آبریز می گذارد، نقشی اساسی در پدیده های زیست محیطی بالاخص در آبگیر گاوخونی دارد. ضمن اینکه خشکی این رود از بعد زیبایی شناسی جشم انداز و روانشناختی نیز در خور توجه است. از این رو احیای این موهبت الهی بسیار ضروری است و عزمی ملی طلب می کند. علل اصلی بروز این پدیده کاهش بارش، مصرف آب بدون بازگشت صنایع، انتقال آب به خارج از حوضه آبریز و مصرف غیربهینه در بخش کشاورزی است. در این مقاله سعی شده است تا راهکاری جهت استفاده از جریان رودخانه در حیطه گردشگری به جای کشاورزی ارائه شود تا بتوان از ظرفیت های ارزشمند تر این رود به جای مصارف کشاورزی بهره جست. روش تحقیق به صورت کتابخانه ای خواهد بود. از دستاوردهای ایجاد و توسعه گردشگری در حاشیه زاینده رود می توان به توسعه سازگار با محیط زیست، اشتغال، استفاده بهینه از آب، دائمی شدن جریان رودخانه و احیای آبگیر گاوخونی اشاره نمود.