پارادایم های منطقه گرایی خلیج فارس

نظریه های مبتنی بر منطقه گرایی و جهانی شدن تاثیرات قابل توجهی بر تغییر معماری و شهرسازی معاصرداشته اند. منطقه گرایی به عنوان رویکردی که تعامل زیادی با بستر فرهنگی بوم دارد سبب ایجاد حس مکان در بنا شده و در مقابل آن رویکرد جهانی اثر معماری را به اثری فرامکانی مبدل می سازد ، معماری منطقهگرایی در حال ظهور از طریق بیان ترکیب بندی سازهها، زیبایی شناسی، سازمان بنا و جمع بندی فنی و مصالح بکار رفته در زمان و مکان معینی در پی فرهنگ، پلی برقرار میکند به این طریق، بحث درباره ی منطقهگرایی در معماری پیوند بلافصلی با شناسایی خصوصیات مکانی دارد . . این مقاله به روش تحلیلی – توصیفی است و از شیوه ی اسنادی استفاده شده است ، در این رابطه توجه به مختصات طراحی و دستیابی به پارادایم های معماری منطقه و استفاده از آن در طراحی استخراج گردیده و مورد بررسی قرار گرفته است ،از این رو ، پژوهش حاضردر راستای منطقه گرایی به اقلیم منطقه و عناصر ساختمان منطقه پرداخته است